Opus 83
Any 1850
Indicació de temps.- Resignation (En re bemoll major)
Die Blume der Ergebung (En la major)
Der Einsiedler (En re menor)
Llibretistes.-Possibly Julius Buddeus (1812-1860?)
Friedrich Rückert (1788–1866)
Joseph von Eichendorff (1788–1857)
Per a veu i piano
Període Romàntic
1Resignation/Resignació
Any 1850
En clau de re bemoll major
Llibretista.- Julius Buddeus (1812-1860?)
Per a veu i piano
Període Romàntic
Resignation
Lieben, von ganzer Seele,
Lieben herzinniglich,
Daß nimmer ich’s verhehle,
Heiß lieben muß ich dich!
Wie’s kommt? wie kann ich’s wissen?
Wohl höher schlägt mein Herz,
Wenn deine Augen grüßen:
Gehst du, erbebts im Schmerz,
Erbebt im heißen Glühen,
Im still verschwiegnen Rausch,
Und Tränen überziehen
Den Blick im Wechseltausch.
Lieben, von ganzer Seele, muß ich dich!
Du wirst mich nie umschließen,
Nie wird dein Aug’ mir glühn!
Der Sehnsucht still Vermissen
Wird nie dich zu mir ziehn!
So hoffnungslos mein Lieben?
Gewiß! doch trostlos nicht!
Will Gegenwart nicht trüben,
Zukunft? kenn’ ich ja nicht!
Will auch der Trennungsstunde
Schmerz düster mich umwehn,
Lächle mit bleichem Munde:
Jenseits ist Wiedersehn!
Resignació
Estimar, amb tota la meva ànima,
estimar, amb tot el meu cor,
mai ho puc amagar,
t’haig d’estimar ferventment!
Com ha succeït això? Com ho puc saber?
El meu cor batega més fort
quan els teus ulls em saluden:
si tu te’n vas, tremola de dolor,
tremola en una brusent roentor,
en una silent, callada embriaguesa,
i en alternança, les llàgrimes
cobreixen el meu esguard.
T’haig d’estimar amb tota la meva ànima!
Tu mai m’abraçaràs,
els teus ulls no brillaran mai per a mi!
El desig i l’enyor silenciós
no t’atrauran mai cap a mi!
Tan desesperançat és el meu amor?
Certament! Però no sense consol!
No vull entristir el temps present,
el futur? No sé res d’ell!
Encara que la dolorosa hora de la separació
aleni ombrívola al meu entorn,
jo somric amb els llavis esblaimats:
en el més enllà ens tornarem a veure!
2 Die Blume der Ergebung/Soc la flor del jardí
Any 1850
En clau de la bemoll major
LLibretista.- Friedrich Rückert (1788 – 1866)
Per a veu i piano
Període Romàntic
En el delicat i suau Die Blume der Ergebung, op. 83/2 (La flor resignada), basat en el vers de Rückert , gairebé es poden escoltar els raigs de sol, les gotes de pluja i la brisa, totes les benediccions estacionals, mentre adornen la tendra flor d’aquesta cançó. Una combinació dels estils primerencs i tardans de Robert Schumann , l’obra és una melodia cantabile amb cromatisme tant en la línia vocal com en el ric legato arpeggiandi de l’acompanyament.
Die Blume der Ergebung
Ich bin die Blum’ im Garten,
Und muß in Stille warten,
Wann und in welcher Weise
Du trittst in meine Kreise.
Kommst du, ein Strahl der Sonne,
So werd’ ich deiner Wonne
Den Busen still entfalten
Und deinen Blick behalten.
Kommst du als Tau und Regen,
So werd’ ich deinen Segen
In Liebesschalen fassen,
Ihn nicht versiegen lassen.
Und fährtest du gelinde
Hin über mich im Winde,
So werd’ ich dir mich neigen,
Sprechend: Ich bin dein eigen.
Ich bin die Blum’ im Garten,
Und muß in Stille warten,
Wann und in welcher Weise
Du trittst in meine Kreise.
Soc la flor del jardí
Soc la flor del jardí
i haig d’esperar en silenci,
per veure quan i de quina manera
tu se m’atansaràs.
Si véns com un raig de sol,
llavors, a la teva fruïció,
obriré quietament el meu cor
i em recordaré del teu esguard.
Si véns com rosada o pluja,
recolliré la teva benedicció
en un calze d’amor
i no deixaré que s’assequi.
I si tu passessis suaument
al meu damunt en el vent,
m’inclinaria cap a tu
dient: Sóc tota teva.
Soc la flor al jardí
i haig d’esperar en silenci,
per veure quan i de quina manera
tu se m’atansaràs.
Der Einsiedler/L’ermità
Any 1850
En clau de re menor
Llibretista.- J oseph Karl Benedikt, Freiherr von Eichendorff (1788–1857)
Per a veu i piano
Període Romàntic
Der Einsiedler
Komm, Trost der Welt, du stille Nacht!
Wie steigst du von den Bergen sacht,
Die Lüfte alle schlafen,
Ein Schiffer nur noch, wandermüd’,
Singt übers Meer sein Abendlied
Zu Gottes Lob im Hafen.
Die Jahre wie die Wolken gehn
Und lassen mich hier einsam stehn,
Die Welt hat mich vergessen,
Da tratst du wunderbar zu mir,
Wenn ich beim Waldesrauschen hier
Gedankenvoll gesessen.
O Trost der Welt, du stille Nacht!
Der Tag hat mich so müd’ gemacht,
Das weite Meer schon dunkelt,
Laß ausruhn mich von Lust und Not,
Bis daß das ew’ge Morgenrot
Den stillen Wald durchfunkelt.
L’ermità
Vine, conhort del món, tu nit silenciosa!
Que plàcida davalles de les muntanyes,
tots els ventijols dormen,
tan sols un mariner, cansat del viatge,
canta la seva cançó del vespre vers el mar,
a la lloança de Déu, des del port.
Els anys passen com els núvols
i em deixen aquí solitari,
el món s’ha oblidat de mi,
aleshores vingueres tu, meravellosa,
quan jo aquí, a la remor del bosc,
seia pensívol.
Oh, conhort del món, tu nit silenciosa!
El dia m’ha fatigat tant,
l’ampli mar s’enfosqueix,
deixa que reposi del goig i de la pena,
fins que l’aurora eterna
faci resplendir el bosc silenciós.
“M’agradaria cantar-me a mort com un rossinyol”, va escriure Schumann el 1840, revelant una sobtada passió per la cançó, un gènere que fins aleshores havia menystingut.