Opus 30
Any 1840
Indicació de temps.- Tres cançons
1 Der Knabe mit dem Wunderhorn (Si major)
2 Der Page (Mi major)
3 Der Hidalgo (Re major)
Llibretista.- Emanuel Geibel (1815–1884)
Llenguatge.- Alemany
Dedicatòria per a la senyora Josephine Baroni-Casalcabò comtessa Castiglione (1786/1788–1860).
Per a veu i piano
Període Romàntic
1 Der Knabe mit dem Wunderhorn/Soc un noi alegre
Any 1840
Indicació de temps.- Tres cançons
Llibretista.- Emanuel Geibel (1815–1884)
Llenguatge.- Alemany
Dedicatòria per a la senyora Josephine Baroni-Casalcabò comtessa Castiglione (1786/1788–1860).
Per a veu i piano
Període Romàntic
Der Knabe mit dem Wunderhorn
Ich bin ein lust’ger Geselle,
Wer könnt auf Erden fröhlicher sein!
Mein Rösslein so helle, so helle,
Das trägt mich mit Windesschnelle
Ins blühende Leben hinein
Trarah!
Ins Leben hinein.
Es tönt an meinem Munde
Ein silbernes Horn von süssem Schall,
Es tönt wohl manche Stunde,
Von Fels und Wald in der Runde
Antwortet der Widerhall
Trarah!
Der Widerhall.
Und komm ich zu festlichen Tänzen,
Zu Scherz und Spiel im sonnigen Wald,
Wo schmachtende Augen mir glänzen
Und Blumen den Becher bekränzen,
Da schwing ich vom Ross mich alsbald
Trarah!
Da schwing ich vom Ross mich alsbald.
Süss lockt die Gitarre zum Reigen,
Ich küsse die Mädchen, ich trinke den Wein;
Doch will hinter blühenden Zweigen
Die purpurne Sonne sich neigen,
Da muss geschieden sein
Trarah!
Da muss geschieden sein.
Es zieht mich hinaus in die Ferne,
Ich gebe dem flüchtigen Rosse den Sporn
Ade! Wohl blieb’ ich noch gerne,
Doch winken schon andre Sterne,
Und grüssend vertönet das Horn
Trarah!
Und grüssend vertönet das Horn.
Ade!
Soc un noi alegre
Soc un noi alegre,
Qui pot ser més feliç a la terra!
El meu cavallet tan brillant, tan brillant,
Això em porta amb la velocitat del vent
En una vida florida
Trarah!
A la vida.
Sona als meus llavis
Una banya platejada de so dolç,
Probablement soni durant moltes hores,
De roques i bosc al voltant
L’eco respon
Trarah!
La reverberació.
I vinc als balls festius,
Per diversió i jocs al bosc assolellat,
On als meus ulls brillen els ulls llanguidors
I les flors coronen la copa,
Baixaré del cavall de seguida
Trarah!
Baixaré del cavall de seguida.
La guitarra et convida a ballar dolçament,
Beso les noies, bec el vi;
Però vol darrere de branques florides
El sol morat s’inclina,
Hi ha d’haver un divorci
Trarah!
Hi ha d’haver un divorci.
Estic arrossegat a la distància,
Dono l’esperó al cavall que fuig
Adéu! encara m’agradaria quedar-me,
Però altres estrelles ja onegen,
I la botzina sona en salutació
Trarah!
I la botzina sona en salutació.
Adéu!
2 Der Page/El patge
Any 1840
Indicació de temps.- Tres cançons
Llibretista.- Emanuel Geibel (1815–1884)
Llenguatge.- Alemany
Dedicatòria per a la senyora Josephine Baroni-Casalcabò comtessa Castiglione (1786/1788–1860).
Per a veu i piano
Període Romàntic
Der Page
Da ich nun entsagen müssen
Allem, was mein Herz erbeten,
Laß mich diese Stelle küssen,
Die dein schöner Fuß betreten.
Darf ich auch als Ritter nimmer
Dir beglückt zur Seite schreiten,
Laß mich doch als Pagen immer
In die Messe dich begleiten.
Will ja treu sein und verschwiegen,
Tags dem kleinsten Winke lauschen,
Nachts auf deiner Schwelle liegen,
Mag auch Sturm und Hagel rauschen;
Will dir stets mit sitt’gem Grüßen
Morgens frische Rosen bringen,
Will des Abends dir zu Füßen
Lieder zur Gitarre singen;
Will den weißen Renner zäumen,
Wenn’s dich lüstet, frisch zu jagen,
Will dir in des Waldes Räumen
Dienend Speer und Falken tragen;
Will auf deinen Liebeswegen
Selbst den Fackelträger machen
Und am Tor mit blankem Degen,
Wenn du andre küssest, wachen.
Und das alles ohne Klage,
Ohne Flehn, nicht laut noch leise,
Wenn mir nach vollbrachtem Tage
Nur ein Lächeln wird zum Preise;
Wenn gleich einem Segenssterne,
Der mein ganzes Wesen lenket,
Nur dein Aug’ aus weiter Ferne
Einen einz’gen Strahl mir schenket.
El patge
Puix que haig de renunciar
a tot el que demana el meu cor,
deixa’m besar aquest llindar
que el teu formós peu ha trepitjat.
Si com cavaller no puc mai
tenir el plaer de caminar al teu costat,
deixa’m almenys, com un patge,
acompanyar-te sempre a la missa.
Jo seré fidel i discret,
de dia, atent al més petit signe,
de nit, jauré al teu llindar
encara que hi hagi tempesta o pedra;
amb modestes salutacions,
cada matí et portaré roses fresques,
i als vespres, als teus peus,
et cantaré cançons amb la guitarra;
embridaré el blanc corser
quan et vingui de gust anar a cacera,
en tota l’extensió del bosc,
servicial, et portaré la llança i el falcó;
a les teves cites amoroses,
jo mateix portaré la torxa
i a la porta, amb l’espasa desembeinada,
vetllaré quan tu besis un altre.
I tot això sense plànyer-me,
sense súpliques, ni en veu alta ni baixa,
si, després que s’acabi el dia,
la recompensa sigui tot just un somriure;
si, com estrelles benefactores
que governen tot el meu ésser,
tan sols els teus ulls, des de la vasta llunyania,
m’obsequiïn amb un únic llambrec.
3 Der Hidalgo/El gentilhome
Any 1840
Indicació de temps.- Tres cançons
Llibretista.- Emanuel Geibel (1815–1884)
Llenguatge.- Alemany
Dedicatòria per a la senyora Josephine Baroni-Casalcabò comtessa Castiglione (1786/1788–1860).
Per a veu i piano
Període Romàntic
Der Hidalgo
Es ist so süß, zu scherzen
Mit Liedern und mit Herzen
Und mit den ernsten Streit.
Erglänzt des Mondes Schimmer,
Da treibt’s mich fort vom Zimmer
Durch Platz und Gassen weit;
Da bin zur Lieb’ ich immer
Wie zum Gefecht bereit.
Die Schönen von Sevilla
Mit Fächern und Mantilla
Blicken den Strom entlang;
Sie lauschen mit Gefallen,
Wenn meine Lieder schallen
Zum Mandolinenklang.
Und dunkle Rosen fallen
Mir vom Balkon zum Dank.
Ich trage, wenn ich singe,
Die Zither und die Klinge
Von Toledanischem Stahl.
Ich sing’ an manchem Gitter
Und höhne manchen Ritter
Mit keckem Lied zumal,
Der Dame gilt die Zither,
Die Klinge dem Rival.
Auf denn zum Abenteuer,
Schon losch der Sonne Feuer
Hinter der Berge aus.
Der Mondnacht Dämmrungsstunden,
Sie bringen Liebeskunden,
Sie bringen blut’gen Strauß;
Und Blumen oder Wunden
Trag’ morgen ich nach Haus.
El gentilhome
És tan dolç de divertir-se
amb cançons i amb els cors
i amb lluites serioses.
Quan brilla la claror de la lluna,
m’atrau a fora de la cambra,
lluny, a través de places i carrers;
allà estic sempre disposat
tant per a l’amor com per al combat.
Les belles de Sevilla
amb ventalls i “mantillas”
esguarden al llarg del riu;
escolten amb plaer
quan sonen els meus cants
acompanyats de la mandolina.
I roses vermelles cauen
dels balcons per donar-me gràcies.
Quan canto, porto amb mi
la cítara i una espasa
d’acer de Toledo.
Canto davant moltes reixes
i faig burla de molts cavallers,
sobretot amb cançons agosarades,
la cítara s’adreça a les dames
i l’espasa als rivals.
Vinga doncs, a l’aventura!
Ja s’apaga el foc del sol
darrere les muntanyes.
Les hores de penombra de les nits de lluna
porten noves d’amor,
porten lluites sagnants
i al matí quan torno a casa,
porto flors o ferides.