FRANZ PETER SCHUBERT D1a

Lieder per a baix i piano

Morts beuen les aigües de Leteo

D 1a

Traum vom Leben/ Somni de vida


Any 1810
En do menor
Indicació de temps.- Adagio, en do menor/si bemoll major
Llibretista.- Gabriele von Baumberg (1768-1839)
Per a Baix amb piano
Període Romàntic

Traum vom Leben

Ich saß an einer Tempelhalle
Am Musenhain, umrauscht vom nahen Wasserfalle,
Im sanften Abendschein.
Kein Lüftchen wehte; und die Sonn’ im Scheiden
Vergüldete die matten Trauerweiden.

Still sinnend saß ich lange, lange da,
Das Haupt gestützt auf meine Rechte.
Ich dachte Zukunft und Vergangenheit, und sah
Auf einem Berg, dem Thron der Götter nah,
Den Aufenthalt vom heiligen Geschlechte,
Der Sänger alt’ und neuer Zeit,
An deren Liede sich die Nachwelt noch erfreut.
Tot, unbemerkt, und längst vergessen schliefen
Fern in des Tales dunkeln Tiefen
Die Götzen ihrer Zeit,
Im Riesenschatten der Vergänglichkeit.

Und langsam schwebend kam aus jenem dunkeln Tale,
Entstiegen einem morschen Heldenmahle,
Jetzt eine düstere Gestalt daher,
Und bot (in dem sie ungefähr vorüberzog)
In einer mohnbekränzten Schale
Aus Lethes Quelle mir Vergessenheit!

Betroffen, wollt ich die Erscheinung fragen:
Was dieser Trank mir nützen soll?
Doch schon war sie entflohn: ich sah’s mit stillem Groll,
Denn meinen Wünschen konnt’ ich nicht entsagen.

Da kam in frohem Tanz, mit zephyrleichtem Schritt,
Ein kleiner Genius gesprungen
Und winkt und rief mir zu: Komm mit,
Entreisse dich den bangen Dämmerungen
Sie trüben selbst der Wahrheit Sonnenschein!
Komm mit! Ich führe dich in jenen Lorbeerhain,
Wohin kein Ungeweihter je gedrungen.
Ein unverwelklich schöner Dichterkranz
Blüht dort für Dich im heitern Frühlingsglanz
Mit einem Myrtenzweig umschlungen.
Er sprach’s, und ging mir schnell voran.
Ich folgte, voll Vertrauen, dem holden Jungen,
Beglückt in meinem süßen Wahn.

Es herrschte jetzt die feierlichste Stille
Im ganzen Hain. Das langersehnte Ziel,
Hellschimmernd sah ich’s schon in ferner Schattenhülle
Und stand, verloren ganz im Lustgefühl.
“Nimm” (sprach er jetzt) “es ist Apollons Wille.
Nimm hin dies goldne Saitenspiel!
Es hat die Kraft in schwermutsvollen Stunden
Durch seinen Zauberton zu heilen all’ die Wunden,
Die Mißgesschick und fremder Wahn dir schlug.”
Mit zärtlich rührenden Akkorden,
Tönt es vom Süd bis zum Norden,
Und übereilt der Zeiten schnellen Flug
Sei stolz, sei stolz auf dein Besitz! Und denke:
“Von Allem, was die Götter sterblichen verleihen,
Ist dies das höchste der Geschenke!”
Und Du wirst es nicht entweihen.

Noch nicht vertraut mit ihrer ganzen Macht,
Sang ich zuerst nur kleine Lieder;
Und Echo hallte laut und fröhlich wieder.

Somni de vida

Jo estava assegut a l’atri d’un temple
Al bosc de les Muses, envoltat per una cascada
Sota la suau llum del capvespre
Cap brisa bufava, i el sol acomiadant-se
Daurava els cansats salzes ploraners.

Vaig estar reflexionant molt temps, tranquil·lament
El cap recolzat sobre la meva ma dreta
Pondera el futur i el passat, i vaig veure
Sobre un turó, proper al, tron dels déus
L’estança de la sagrada estirp
De cantors antics i moderns
En les cançons del qual es delecta la posteritat.
Morts, desatesos i llargament oblidats
Lluny, en les profundes tenebres de la vall
Els ídols de la seva època
En la gegantina ombra de l’oblit

I lentament des d’aquella fosca vall
Aixecant-se del pútrid tiberi d’herois
Una ombrívola forma va arribar lliscant
I vagament em va oferir
En un calze engalanat amb garlandes de roselles
! L’oblit de la font de Leteo!
Leteo.- A la mitologia grega es uns dels rius de l’Hades.
Beure de les seves aigües provoca un oblit.
Alguns grecs antics creien que es feia beure d’aquest riu a les ànimes abans de reencarnar,
De manera que no recordessin les seves vides passades.

Sorprès, volgué preguntar a l’aparició:
Aquesta beguda amb serà profitosa?
Però ja s’havia esvaït: ho vaig notar amb ràbia continguda
Perquè no podia renunciar els meus desitjos

Llavors va arriba en alegre dansa, amb passos
Com a lleuger zèfir
Un petit geni saltironant
I va cridar fent-me escarafalls “Vine amb mi”.
Allunya de tu la por als capvespres,
Ells enfosqueixen fins i tot la brillantor del sol de la veritat!
Vine amb mi! Et portaré a aquell bosquet de llorers
On ningú no consagrat hi ha penetrat.
Una fresca i bella corona de poeta
Floreix allí per tu frondosament amb brillantor primaveral
Envoltada de rams de murtra;
I dit això, s’avançà ràpidament.
Ple de confiança, segui el jove encisador,
Feliç en la meva dolça il·lusió

Regnava ara un solemne silenci
En tot el bosc. El premi llargament desitjat,
El veia rutilant sobre un fons d’envolupants ombres
I em vaig deturar, perduda tota sensació plaent.
“Pren-la, digué, és voluntat d’Apol·lo”
“Pren aquesta daurada lira!”
“Ella té el poder en les hores de melangia”
Amb els seus màgics tons de guarir totes les ferides
Que la mala sort i la follia t’infligiren
Amb acords tendrament tranquil·litzadors
Ressona de sur a nord
I ultrapassa el ràpid córrer del temps
Enorgulleix-te, enorgulleix-te de la teva possessió! I pensa:
De totes les coses que els Déus concedirien als mortals,
Aquest és el regal més estimat!
I tu no vas a profanar-lo

No familiaritzat encara totalment amb el seu immens poder,
Vaig cantar en primer lloc només cançonetes
I l’eco ressonà fort i ple d’alegria.

La sensibilitat romàntica que mostren una gran quantitat d’aquestes cançons situen el seu creador en un univers expressiu molt llunyà del de Beethoven.