D 204 A
A Das Traumbild/La visió
Any 1815
Indicació de temps.- Una cançó
Llibretista.- Ludwig Christoph Heinrich Hölty (1748-1796)
Llenguatge.- Alemany
Per a veu i piano
Període.- Romàntic
Das Traumbild
Geliebtes Bild, das mir mit Feurentzücken
Die Seele füllt!
Wann werd’ ich dich an meinen Busen drücken,
Geliebtes Bild?
Wann mich am Bach’, im Wehn der Pappelweide,
Der Schlaf umwallt,
Erscheinst du mir im weissen Abendkleide,
Du Lichtgestalt!
Du flatterst oft in früher Morgenstunde
Durch mein Gemach,
Und küssest mich mit deinem rothen Munde
Vom Schlummer wach.
Lang glaub’ ich noch den Herzenskuß zu fühlen,
Der mich entzückt,
Und mit dem Strauß’ an deiner Brust zu spielen,
Der mir genickt.
Jezt seh’ ich dich, im Rauschen grüner Linden,
Ein goldnes Band
Um einen Kranz von Tausendschönchen winden
Mit weisser Hand;
Und bald darauf im kleinen Blumengarten,
Wie Eva schön,
Des Rosenbaums, des Nelkenstrauchs zu warten,
Am Beete gehn.
Erblick’ ich dich, die ich vom Himmel bitte,
Erblick’ ich dich,
So komm, so komm in meine Halmenhütte,
Und tröste mich!
Dir soll ein Beet, wo tausend Blumen wanken,
Entgegenblühn;
Ich will ein Dach von jungen Geisblattranken
Für dich erziehn;
Ins Paradies an deiner Brust mich träumen,
Mein süsses Kind;
Und froher sein, als unter Lebensbäumen
Die Engel sind!
La visió
Estimada imatge que amb fogós encís m’omples l’ànima!
Quan t’estrenyeré al meu pit, estimada imatge?
Quan prop del rierol, en l’hàlit de la verneda, m’abraça la son,
Se m’apareixes en una blanca vestimenta, tu, figura lluminosa!
Sovint, a primera hora del matí, aleteges per la meva estança,
I em beses amb els teus llavis vermells, desvetllant-me.
Per molta estona creia percebre encara el bes efusiu que m’encisa,
I jugar amb el pomell al teu pit que em fa adormir.
Ara et veig, en la remor dels verds til·lers, trenar una cinta daurada
I una garlanda de mil petites meravelles amb les teves blanques mans;
I poc després, en el petit jardí de flors, ben bé com Eva,
Tenir cura dels rosers, de les clavellines, als planters.
Et veig, la que jo del cel imploro, et veig,
Vine doncs, vine a la meva cabana de palla,
I dóna’m reconfort!
Un planter, on milers de flors onegen,
Hauria de florir al teu encontre;
Un dosser de joves mareselves jo vull fer pujar per a tu;
Al teu pit, somiar d’anar al paradís, dolça criatura meva;
I ser més joiós que, dessota els arbres de la vida, ho són els àngels.