D 141 Op. posth. 131 núm.1
Der Mondabend/ El vespre a la llum de la lluna
Any 1815
En clau de la major
Indicació de temps.- Lieblich, etwas geschwind (Preciós, una mica ràpid)
Llibretista.- Johann Gottfried Kumpf (1781-1862)
Llenguatge.- Alemany
Per a veu i piano
Període Romàntic
Der Mondabend
Rein und freundlich lacht der Himmel
Nieder auf die dunkle Erde;
Tausend goldne Augen blinken
Lieblich in die Brust der Menschen,
Und des Mondes lichte Scheibe
Segelt heiter durch die Bläue.
Auf den goldnen Strahlen zittern
Süßer Wehmuth Silbertropfen,
Dringen sanft mit leisem Hauche
In das stille Herz voll Liebe,
Und befeuchten mir das Auge
Mit der Sehnsucht zartem Thaue.
Funkelnd prangt der Stern des Abends
In den lichtbesäten Räumen,
Spielt mit seinem Demantblitzen
Durch der Lichte Duftgewebe,
Und viel’ holde Engelsknaben
Streuen Lilien um die Sterne.
Schön und hehr ist wohl der Himmel
In des Abends Wunderglanze;
Aber meines Lebens Sterne
Wohnen in dem kleinsten Kreise:
In das Auge meiner Silli
Sind sie alle hingezaubert.
El vespre a la llum de la lluna
Pur i benèvol somriu el cel
Cap baix, vers la terra ombrívola;
Milers d’ulls daurats resplendeixen
Gentilment vers el cor dels humans,
I el disc lluminós de la lluna
Navega serenament a través de l’atzur.
Damunt els raigs daurats titil·len
Gotes d’argent d’una dolça melangia
Que, amb un hàlit lleuger, penetren
Dins del cor silenciós i ple d’amor,
I m’humitegen els ulls
Amb la tendra rosada de l’anhel.
Centellejant, brilla l’estrella del vespre
Al firmament sembrat de llums,
Amb el seu llampegueig adamantí,
Juga amb el calitjós vel de la llum,
I nombrosos angelets encisadors
Escampen lliris al voltant de les estrelles.
Bell i sublim és veritablement el cel
En la meravellosa resplendor del vespre;
Però les estrelles de la meva vida
Habiten en el més petit dels cercles:
Als ulls de la meva Silli
És on resten embruixades.