FRANZ PETER SCHUBERT D 990A

Lieder per a qualsevol veu i piano

D 990A

Kaiser Maximilian auf der Martinswand/El Kàiser Maximilià a la paret de Martin al Tirol, 1490

Any cap al 1818
Primera publicació 1853
En clau de si bemoll major
Indicació de temps.- Una cançó
Llibretista.- Heinrich Joseph Edler von Collin (1771–1811)
Llenguatge.- Alemany
Per a veu i piano
Període Romàntic

Kaiser Maximilian auf der Martinswand

També apareix com a “Kàiser Maximilian auf der Martinswand in Tirol”
“Hinauf! hinauf!
In Sprung und Lauf!
Wo die Luft so leicht, wo die Sonne so klar,
Nur die Gämse springt, nur horstet der Aar;
Wo das Menschengewühl zu Füßen mir rollt, Wo das Luft so leicht, wo die Sonne so klar, Nur die Gämse springt, nur horstet der Aar; Wo das Menschengewühl zu Füßen mir rollt,
Wo das Menschengewühl zu Füßen mir rollt, Wo das Luft tief unten grollt.
Da ist der Ort, Wondern Her
Majrlich erhöht! Die
steile Bahn
Hinan, hinan !

“Gähnt auch die Kluft
Schwarz wie die Gruft,
Nur hinüber, hinüber im leichten Schwung,
Wer setzt mir nach? – Ein Kaiser-Sprung!
Klimm, Gämse nur auf die Felsenwand!
In die luftige Höh´, an des Abgrunds Much E Rand
Maich i doch mit E Rand
Maich Nur auf die Felsenwand! und mutig hinan!
Jetzt ohne Rast
Den Strauch gefasst!
Wenn tückisch der Zweig vom Gesteine ​​lässt,
So hält mich im Falle noch fest!

Der Stein nicht hält;
Der Kaiser fällt
In die Tiefen hinab, zwei Klafter lang;
Da ward dem Kühnen doch etwas bang.
Ein Felsen hervor ein wenig ragt,
Das nennt er Glück – Gott sei’s geklagt!
Einbrachen die Knie, doch blieb er stehn!
Und taumelt sich aus; da musst´ er nun sehn:
Hier helfe kein Sprung,
Kein Adlerschwung;
Denn unter ihm senkt sich die Martinswand,
Der steilste Felsen im ganzen Land.

Er startrt hinab
Ins Wolkengrab.
Er startrt hinauf ins Wolkenmeer,
Und schauet zurück und schauet umher.
Da zeigt sich kein Fleck zum Sprung handbreit,
Kein Strauch, der den Zweig dem Klimmenden beut.
Aus hartem Felsen wölbt sich ein Loch
Schroff hinter ihm, wie ein Dom so hoch.
Der Kaiser ruft
In taube Luft:
“Ei doch wie hat mich die Gämse verführt!
Kein Weg zu den Lebenden niederführt.”

So ist es geschehn,
Es musste so gehn.
Wo die Luft so leicht, wo die Sonne so klar,
Wo die Gämse nur springt, nur horstet der Aar;
Wo das Menschengewühl zu Füßen ihm rollt,
Wo das Donnergebrüll tief unten grollt.
Da steht des Kaisers Majestät,
So hoch, doch nicht zur Wonne erhöht.
Ein Jammersohn
Auf luftigem Thron.
Es findet der Hohe sich plötzlich allein
Und fühlet sich schauernd verlassen und klein.

Im Talesgrund
Ein Hirte stund,
Und sieht auf der Platte sich’s regen,
Und bücken und heben und schreitend bewegen.
“Den bannt wohl hinauf des Satans Gewalt?
Das ist, bei Gott! eine Menschengestalt!”
So ruft er und winket die Hirten herbei
Und jeder staunt, welch Wunder es sei.
“Gott sei mit ihm!”
Ist eine Stimm.
“Der stehet dort oben in großer Not!
Muss arg wohl erleiden den Hungertod.”

Auf leichtem Ross
Ein Jägertross
Kommt nun das Tal herein gesprengt,
Wo sich die Menge schon gaffend drängt,
Und rufet den nächsten Hirten an:
“Nahm wohl der Kaiser anher die Bahn?
Hoch auf den Alpen klomm er empor
des Jägers!”
Der Hirte blickt
Auf die Wand – erschrickt.
Hindeutend sagt er zum Jägerschwarm:
“Dann schaut ihn dort oben! dass Gott erbarm!”

Der Jäger blickt
Auf die Wand – erschrickt
Und hebet nun schnell sein Sprecherrohr
Und rufet, was Menschenbrust mag, empor:
“Herr Kaiser, seid ihr’s, der steht in der Blend’?
So werft herab einen Stein behend!”
Und vorwärts nun woget das Menschengewühl,
Und plötzlich war es totenstill.
So fällt der Stein
Senkrecht hinein,
Wo unter dem Felsen ein Hüter wacht,
Dass zerschmettert das Dach zusammenkracht.

Des Volkes Geheul,
Auf eine Meil
​​Im ganzen Umkreis zu hören,
Macht rings das Echo empören.
Und zum Kaiser auf dringet der Jammerlaut,
Der kaum mehr menschlicher Hilfe vertraut.
Er spannet das Aug, er strecket das Ohr:
“Was wühlet dort unten? was rauscht empor?”
Er sieht und lauscht;
Fort wühlt’s und rauscht –
So harret er aus, ohne Murren und Klag´,
Der edle Herr bis zu Mittag.

Doch Sonnenbrand,
Die Felsenwand
Zurück mit glühenden Strahlen prallt;
Da wird unleidlich der Hitze Gewalt.
Erschöpft von ermüdender Gämsenjagd,
Von Durst gequält, von dem Hunger geplagt,
Fühlt sich der Kaiser matt und schwach.
War’s Wunder, dass endlich die Kraft ihm brach?
Das wünscht er allein:
Gewiss zu sein,
Eh’ die Besinnung ihm verfließt,
Ob Hilfe bei Menschen noch möglich ist?

Bald wusst’ er Rat
Und schritt zur Tat
Und schrieb mit Stiften auf Pergament
Die Frag’ ans Volk und wickelt behend
Mit goldenem Bande das Täfelein
Auf einen gewichtigen Marmorstein,
Ließ fallen die Last in die Tiefe hinab –
kein – Un hord.
Ach Gott und Herr!
Man liebt ihn so sehr;
Drum findet vom Volke sich niemand ein,
Dem Herrn ein Bote des Todes zu sein.

Der Kaiser, wie hart,
Auf Antwort harrt
Und sendet den dritten und vierten Stein:
Doch immer wollt’ es vergeblich sein.
Bis schon am Himmel die Sonne sich senkt
Und nun erseufzend der Herr sich denkt:
“Wär Hilfe möglich, sie riefen es mir,
So harr ich nun sichrer des Todes allhier.”
Da hob sein Sinn
Zu Gott sich hin;
Ihm entflammt das Herz der heilige Geist,
Dass er sich schnell von dem Irdischen reißt,

Wegstoßt die Welt,
Zum Ewigen hält.
Jetzt nimmt er ein Täflein wieder zur Hand,
Beschreibt es eifrig. Weil fehlte das Band,
So band er’s am Stein mit dem goldenen Vlies.
Era l’ihm de Sollt? Er war ja des Todes gewiss.
Und aus dem erhöhten luftigen Grab
Wirft er den Stein in das Leben hinab.
Wohl peinlicher Schmerz,
Durchwühlet das Herz
Jedem, der nun, was der Kaiser begehrt,
Weinend vom weinenden Leser hört.

Der Leser rief:
“So heißt der Brief.
Viel Dank, Tirol, für deine Lieb,
Die treu in jeder Not mir blieb.
Doch Gott versucht´ ich mit Übermut,
Das soll ich nun büßen durch Leib und Blut.
Bey Menschen ist keine Rettung mehr de Gott
!
büßen die Schuld,
Mit Mut und Geduld
Mit einem wohl könnt ihr mein Herz erfreun,
Ich will euch den Dank im Tode noch weihn.

Dass unverweilt
Nach Zierlein eilt
Ein Bot um das heilige Sakrament,
Nach dem mir dürstend die Seele brennt.
Und wenn der Priester steht am Fluss,
So kündet’s mir, Schützen, durch einen Schuss.
Und wenn ich den Segen nun soll empfahn,
So deut’ es ein zweiter mir wieder an.
Sehr bitt ich euch
Fleht dann zugleich
Mit mir zum Helfer in aller Not,
Dass er mich stärk’ in dem Hungertod.”

Der Bothe fleugt,
Der Priester keucht
Nun schon herbei, nun steht er am Fluss;
Schnell kündet’s dem Kaiser an ein Schuss.
Der schauet hinab, erblickt die Monstranz,
Denn blitzend erglänzet ihr Demantkranz,
Und wirft sich vor ihr auf die Kniee hin
Mit zerknirschtem Herzen, mit gläubigem Sinn.
Die Menschheit ringt
Und siegt, und schwingt
Auf entfesselten Flügeln empor sich schnell
Zu der ewigen Liebe hochheiligem Quell.

i o! wie fleht
Sein heißes Gebet!
“O Gott, du Vater, allmächtig am Himmelsthron!
Du Lieb’ aus Lieb’ entquollener Gottessohn,
Und du hochheiliger Gottesgeist,
Der beyde vereint, das Heil uns weist;
O Gott, des Liebe auf jeder Spur
Verkündet laut die weite Meuchheiliger
Gottesgeist Siquelechl
!
liebender Geist, umfasste die Welt,
Die liebend am Herzen dein Arm erhält!

Vor meinem Tod
Dein Himmelsbrot,
Wünsch ich, Unwürdiger, o wie sehr!
O sieh auf mich erbarmend-la!
O Christus Lieb’ tritt bei mir ein
Und führ mich zurück in der Frommen Verein,
Die deine Liebe so feurig beseelt,
Dass eines sie werden mit Gott und Welt.
Und weil ich nicht wert,
Was ich begehrt,
Ein einziges Wort aus deinem Mund
Macht deinen Knecht auch wieder gesund.”

També ho faré er im Flehn
Vor Liebe vergehn.
Da kündet ein zweiter Schusss ihm an,
Dass er den Segen nun soll empfahn.
Der Herr sogleich auf Felsengrund,
Wirft sich die Stirn und die Hände wund;
Und der Jäger mit lautem Sprecherrohr
Sagt ihm des Priesters Worte vor:
“Dich segne Gott,
In deiner Not,
Der Vater, der Sohn, und der Heilige Geist,
Den Himmel und Erd’ ohne Ende preist!”

Nun allzumal
Im ganzen Tal
Das Volk auf den Knieen harrt im Gebet
Und laut für das Heil des Herren fleht.
Den Kaiser rührt’s, der Bethenden Schall
Bringt ihm zu Ohren der Wiederhall.
Auch er bleibt knieen im Gebet
Und Gott für das Wohl der Völker fleht.
Schon flammt der Mond
Am Horizont,
Und herrlich das grünliche Firmament
Von funkelnden Sternenheeren brennt.

Des Himmels Pracht
Erwecket mit Macht
Die Sehnsucht zum himmlischen Vaterland;
Ihm löset sich jedes irdische Band.
Wo der Seraphim Harfe Jubel erklingt,
Der Seligen Chor das Heilig singt,
Wo das Leiden schweigt, die Begierde sich bricht,
Zur ewigen Liebe, zum ewigen Licht,
Dahin, dahin
Schwingt sich sein Sinn;
Und mit hoch emporgehobenen Händen
Denkt er entfliehend sein Elend zu enden.

Als schlank und fein
Ein Bäuerlein
Wie der Blitz ihn blendend vor ihm stund
Und grüßt´ ihn mit lieblich ertönendem Mund:
“Herr Max, zum Sterben hat’s wohl noch Zeit,
Doch folget mir schnell. Der Weg ist weit!”
Der Kaiser entsetzt sich ob dem Gesicht
Und trauet den Augen und Ohren nicht.
Und wie er schaut,
Ihm heimlich graut;
Denn es wallt an dem Knaben gar sonderlich
Ein dämmernder Schein, der nichts Irdischem glich.

Doch der Kaiser a Hast
Sich wieder fasst
Und fragt das Knäblein: “Wer bist du? Sprich!”
“Ein Bote, gesandt um zu retten dich.”
“Wer zeigte dir an zur Klippe den Weg?”
“Wohl kenn ich den Berg und jeglichen Steg.”
“Així que hat dich der Himmel zu mir geschickt?”
“Wohl hat er dein reuiges Herz erblickt”.
Drauf es sich dreht,
Zur Höhlung geht
Und gleitet nun leicht durch den Riss in die Wand,
Den vorher sein forschendes Auge nicht fand.

Durch den Riss gebückt
Der Kaiser sich drückt;
Sieh, da hüpfet das Knäblein leuchtend voran,
Durch steile Schluchten tief ab die Bahn.
Wo funkelnd das Erz an den Wänden glimmt,
In der Tiefe der Schwaden aufblitzend schwimmt.
Am Gewölb ertönt der Schritte Hall;
Fern donnert des Bergstroms brausender Fall.
Tiefer noch ab,
Meilen hinab:
Da gleitet das Knäblein in eine Schlucht;
Die Fackel erlosch. – Mit den Händen bange nun sucht

Max sich den Weg hinvor
Und dringt empor
Und schaut aufatmend der Sterne Licht
Und sucht den Knaben und findet ihn nicht.
Da fasst ihn ein Schauer. Nicht hat er geirrt;
Wohl war es ein Engel, der ihn geführt.
Und schon erkennt er Zierleins Tal,
Hört brausen der Menge verworrenen Schall.
Mit bebendem Tritt
Er weiter schritt;
Wie oft ermattet er weilen muss,
Bis er naht dem weit erglänzenden Fluss.

Noch stand er weit;
Doch hocherfreut
Schaut er den Priester bey Fackelglanz
Stehn, unermüdlich bei der Monstranz.
Und noch die getreuen Gemeinden knien
Und heiß im Gebete für ihn glühn.
Sein Auge ward nass, sein Herz hoch schwoll;
Es war ja von tausend Gefühlen voll.
Schnell tritt er hervor,
Ruft laut empor:
“Lobet den Herrn und seine Macht!
Seht, mich hat sein Engel zurück gebracht!”

El Kàiser Maximilià a la paret de Martin al Tirol, 1490

“Amunt! Amunt!
En salts i corregudes!
On l’aire és tan lleuger, on el sol és tan clar,
on només salta l’isard, on només fa niu l’àguila;
on el rebombori de la gent ressona sota els meus peus,
on l’espetec del tro retruny a baix al fons:
allà és el lloc on la majestat
s’enlaira magnífica al tron del sobirà!
El camí és rost,
cap dalt! cap dalt!
Allà xiula l’isard! Allà salta endavant;
el caçador l’encalça i fuig cap amunt!

L’abisme és profund,
negre com el sepulcre;
a l’altre costat amb una lleu embranzida!
Qui em segueix? Fou un salt imperial!
L’isard s’enfila a la paret de roca!
Vers l’alçària, al marge del precipici,
m’obro camí amb el piolet.
Tan sols amunt, cap dalt amb coratge!
Ara sense descans,
agafant-se a un arbust!
Si traïdora la branca es deixa anar de la roca,
la penya sortint m’aguantarà en la caiguda.”

La roca no aguanta
i el Kàiser cau
al fons, tres braces avall;
allà el senyor Max tingué por, com qui diu.
Una penya una mica sortint,
això s’anomena sort – planyi’m Déu!
El genoll trencat, però ell restà dempeus,
i li agafa vertigen; s’ha de fer el càrrec:
aquí no es pot saltar,
cap embranzida d’àguila;
car a sota s’abisma la paret de Martin:
el penya-segat més rost de tot el país.

Ell esguarda cap baix
al fossat de boira
i amunt al mar de núvols,
i endarrere i al voltant.
No es veu cap lloc a l’abast per saltar,
cap arbust ofereix una branca per enfilar-se,
al dur rocam l’envolta un sot
darrere seu, tan alt com una catedral!
El Kàiser crida
a l’aire sord:
“Ei, com m’ha encativat l’isard!
Cap camí condueix avall vers els vivents.”

Ell estava disposat
i s’ha acomplert!
On l’aire és tan lleuger, on el sol és tan clar,
on només salta l’isard, on només fa niu l’àguila,
on el rebombori de la gent ressona als seus peus;
on l’espetec del tro retruny a baix al fons;
allà està la majestat del Kàiser,
però no enlairat per a la glòria.
Un fill de desolació
en un tron elevat,
ara Max es troba de sobte tot sol,
i se sent esborronat, abandonat i petit.

Al fons de la vall
hi havia un pastor
i veu a la penya quelcom que es mou,
que s’ajup i s’aixeca i fa passos bellugant-se.
“Allò potser ho conjura allà dalt el poder de Satanàs?
Però, per Déu, allò és una persona humana!”
I així crida i fa senyals als pastors del voltant,
perquè tots admirin l’adveniment!
“Que Déu l’ajudi!”
I d’una sola veu tots diuen:
“Aquell allà dalt està en un gran destret,
i malauradament es morirà de gana.”

Damunt lleugers corsers
un seguici de caçadors
arriba ara galopant a la vall,
on badant una multitud ja s’ha aplegat
i pregunten al pastor més proper:
“El Kàiser ha pres potser el camí?
Ha pujat a dalt de la muntanya,
i per això l’hem perdut de vista?”
El pastor esguarda
la paret, s’esglaia,
i fent un senyal diu al grup de caçadors:
“Mireu-lo allà dalt! Que déu tingui pietat d’ell!”

Un caçador esguarda
la paret, s’esglaia,
i aixecant de pressa el seu portaveu,
i amb tota la potència d’un pit humà, crida cap amunt:
“Senyor Kàiser, si sou vós el que està a la bretxa,
tireu tot seguit una pedra!”
I la gentada es mou endavant trasbalsada
i de sobte es fa un silenci de mort.
Aleshores cau la pedra,
a plom, cap avall
on, sota la roca, hi ha la cabana d’un pastor
i aixafa i fa esfondrar la teulada.

El xiscle de la gent,
des d’una llegua,
se sent a tota la contrada,
l’eco el fa revoltar tot a l’entorn.
I el clam d’aflicció arriba a dalt fins al Kàiser
que a penes confia en ajut humà.
Ell agusa els ulls i para les orelles:
“Què es mou allà baix? Què mormola amunt?”
Ell esguarda i escolta,
i a baix continua movent-se i mormolant –
i així segueix esperant, sense queixes ni planys,
el noble senyor fins al migdia.

Però el sol el crema,
la paret de roca
fa rebotar els raigs ardents;
la virulència de la calor esdevé insuportable.
Esgotat per la fatigant cacera de l’isard,
assedegat, afamegat,
Max se sent fluix i dèbil;
era gens estrany que les forces l’abandonessin?
Només desitja una cosa:
estar segur,
abans de perdre el coneixement,
de què l’ajut dels homes encara és possible.

Aviat tingué una pensada
i passà a l’acció,
i escrigué amb llapis a un pergamí
demanant ajut al poble, i tot seguit
amb una cinta daurada lligà la làmina
a una feixuga pedra de marbre
i la deixà caure a la fondària;
i parà l’orella – cap veu li respongué.
Ai, Déu i Senyor!
Tothom l’estima tant
i per això ningú es presenta
per ser el missatger de la mort.

El Kàiser, tenaç,
espera resposta
i llança una tercera i una quarta pedra,
però sempre endebades.
Fins que al cel s’amaga el sol,
i el sobirà sospirant pensa:
“Si l’ajut fos possible, m’ho haguessin cridat,
aquí només puc esperar la mort segura.”
Llavors els seus pensaments
s’enlairaren a Déu;
l’Esperit Sant inflamà el seu cor
que ràpidament s’acomiadava de la terra;

deixar de banda el món,
perdurar en l’etern!
Ara agafa de nou una làmina
i escriu fervorós. – Al no tenir més cinta
la lliga a una pedra amb el toisó d’or;
què l’importava? Ell estava segur de morir!
I des de l’alta tomba ventosa,
llança la pedra a la vida allà baix.
Un penós dolor
trasbalsa el cor de tots els que escolten plorant
a qui amb plors llegeix
el que demana el Kàiser.

El lector fa saber:
“Així diu la missiva.
Moltes gràcies Tirol per el teu afecte,
que fidel em resta en la meva fretura.
Però vaig temptar a Déu amb la meva insolència
i ara ho haig d’expiar amb el cos i la sang.
Dels homes no hi ha cap salvació;
que es faci la voluntat de Déu! Just és el Senyor!
Vull expiar la culpa
amb coratge i resignació.
Amb una cosa podríeu alegrar el meu cor,
vull encara donar-vos gràcies en la mort.”

“Que un missatger s’apressi a Zierlein
immediatament
per demanar el Santíssim Sagrament
per el que es deleix la meva ànima assedegada.
I quan el sacerdot estigui al riu,
que un caçador m’avisi amb un tret.
i quan hagi de rebre la benedicció,
que em torni a avisar amb un segon tret.
Us demano per favor,
supliqueu amb mi
a Aquell que ajuda en la fretura,
perquè em doni forces en la mort per inanició.”

El missatger corre que vola;
el sacerdot panteixant
ha arribat ara al riu,
tot seguit el caçador avisa el Kàiser amb un tret.
Ell esguarda cap baix i veu la custòdia
car brillant resplendeix la seva corona de diamants.
I al seu davant cau de genolls,
amb el cor compungit, amb esperit creient.
La humanitat lluita
i venç, i s’enlaira prest
amb ales desplegades
vers la font sacrosanta de l’amor etern!

I, oh, com s’envola
la seva ardent pregària!
“Oh Déu, Pare Totpoderós, al tron celestial,
tu Fill de Déu, amor que brolla de l’amor,
i tu sagrat Esperit Sant,
que ensems ens mostreu la salvació;
oh Déu que el teu amor proclama
en veu alta la vasta natura!
Oh, que prest se submergeixi
en la font de l’amor,
el meu estimat esperit, abraci el món,
i que de tot cor el rebin els teus braços.”

“Abans de la meva mort
jo, indigne, desitjo
el teu pa celestial, oh, de tot cor!
Oh, tingues pietat de mi!
Oh, Crist estimat, intercedeix per mi,
i fes-me tornar al cercle de fidels,
que el teu amor tan ardorosament vivifica
perquè s’unifiquin amb Déu i l’univers.
I perquè no sóc digne
del que desitjo,
una sola paraula de la teva boca
farà guarir de nou el teu servent.”

I així suplicant,
ell vol morir en l’amor.
Aleshores un segon tret li anuncia
que ara rebrà la benedicció.
Tot seguit el sobirà, a la paret rocosa,
s’espella el front i les mans.
I el caçador amb el potent portaveu
li repeteix les paraules del sacerdot:
“Que Déu et beneeixi
en la teva fretura,
el Pare, el Fill i l’Esperit Sant,
que el cel i la terra lloen eternament.”
Adés, tots ensems,
a tota la vall,
la gent resta pregant de genolls
i suplica en veu alta per la salvació del sobirà.
El Kàiser es commou per el so dels que preguen
que l’eco li porta a les orelles.
Ell també resta de genolls pregant
i suplica a Déu per el bé de la seva gent.
La lluna ja flameja
a l’horitzó
i, magnífic, el verdós firmament
s’encén amb eixams d’estrelles centellejants.

L’esplendor del cel
li desperta amb força
l’anhel vers la pàtria celestial,
tots els lligams terrenals se li desfan.
On sona l’arpa exultant dels serafins,
on el cor de benaurats canta la Santedat,
on callen els sofriments i els desigs s’esberlen,
vers l’amor etern, vers la llum eterna,
cap allà, cap allà
s’enlaira el seu esperit,
i amb les mans aixecades ben amunt
pensa, fugint, de posar fi a la seva dissort;

quan, de sobte, esvelt i gràcil,
un jove camperol,
enlluernant-lo com un llamp, apareix al seu davant
i el saluda amb dolces paraules:
“Senyor Max, per morir encara hi ha temps,
segueixi’m de seguida. el camí és molt llarg.”
El Kàiser s’espanta al veure’l,
i no dóna crèdit als seus ulls i a les seves orelles.
I quan l’esguarda,
secretament té basarda;
car al voltant del noi oneja estranyament
una vague resplendor que no sembla d’aquest món.

Però el Kàiser de seguida
s’assossega
i pregunta al noiet: “Qui ets tu? – Parla!”
“Un missatger enviat per salvar-te.”
“Qui t’ha indicat el camí vers la roca?”
“Conec molt bé la muntanya i tots els corriols.”
“És que t’ha enviat el cel?”
“Ell ha vist el teu cor penedit.”
Aleshores el noi es gira,
va a la balma
i rossola fàcilment per una escletxa de la paret
que els ulls escodrinyadors del Kàiser no havien vist.

El Kàiser s’ajup
i s’esmuny per l’escletxa;
el noiet fa llum al seu davant tot saltant
a través de gorges profundes, camí cap baix.
On els minerals a les parets centellegen,
on el boirim sura al fons espurnejant,
ressona a la volta el soroll dels passos,
a la llunyania retruny el bramul del saltant del torrent,
van més al fons encara,
llegües cap baix:
aleshores el noiet s’esquitlla dins d’una gorja,
la torxa s’apaga. – Atemorit, a les palpentes

Max cerca el camí endavant,
obrint-se pas;
i panteixant esguarda la llum de les estrelles,
i cerca el noiet i no el troba pas.
Aleshores li agafa un calfred. No s’ha equivocat.
Potser era un àngel qui l’ha conduït.
I ja reconeix la vall de Zierlein,
sent el ressò confús del mormol de la gent.
Amb pas tremolós
camina endavant,
extenuat, sovint ha de fer parades,
fins que s’apropa a l’ample riu resplendent.

Encara és lluny,
però, ple de joia,
veu el sacerdot a la llum de la torxa,
dempeus, incansable, amb la custòdia.
I com encara la gent del poble de genolls,
preguen fervorosament per ell.
Se li humitegen els ulls, el cor se li inflama
ple de milers de sentiments.
Prest s’avança
i crida ben fort:
“Lloeu el Senyor i el seu poder!
Mireu, el seu àngel m’ha fet retornar.”

Immers des de la infància a la vida vienesa, va saber captar l’esperit de la ciutat i el de la joventut intel·lectual de la seva generació, oberta a idees i sentiments nous davant d’una societat particularment frívola i conservadora.