Lieder amb acompanyament de piano
Cicles i col·leccions de cançons
D 866 Op. 95 Nº1
4 Refrainlieder
Any 1827
Primera publicació 1828
Indicació de temps.- Quatre cançons
1 Die Unterscheidung- Mässig (Moderat) (En sol major)
2 Bei dir allein. Nicht zu geschwind, doch feurig (No massa ràpid, però ardent) (En la bemoll major)
3 Die Männer sind méchant- Etwas langsam (Una mica lent) (En la menor)
4 Irdisches Glück- Ziemlich geschwind (Molt ràpid) (En re menor)
Llibretista.- Johann Gabriel Seidl (1804–1875)
Dedicatòria.- Al poeta
Per a veu i piano
Període Romàntic
Nº1 Die Unterscheidung
Die Mutter hat mich jüngst gescholten,
Und vor der Liebe streng gewarnt:
“Noch jede”, sprach sie, “hat’s entgolten:
Verloren ist, wen sie umgarnt!” –
Drum ist es besser, wie ich meine,
Wenn kein’s von uns davon mehr spricht!
Ich bin zwar immer noch die Deine:
Doch lieben – Hans! kann ich dich nicht!
Vor Allem, Hans, vergiß mir nimmer,
Daß du nur mich zu lieben hast;
Mein Lächeln sei dir Lust nur immer,
Und jeder Andern Lächeln – Last.
Ja, um der Mutter nachzugeben,
Will ich mich, treu der Doppelpflicht,
Dir zu gefallen stets bestreben:
Doch lieben, Hans – kann ich dich nicht!
Bei jedem Feste, das wir haben,
Soll’s meine größte Wonne sein,
Flicht deine Hand des Frühlings Gaben
Zum Schmucke mir in’s Mieder ein.
Beginnt der Tanz – dann ist – wie billig –
Ein Tanz mit Gretchen deine Pflicht;
Selbst eifersüchtig werden will ich:
Doch lieben, Hans – kann ich dich nicht!
Und sinkt der Abend kühl hernieder,
Und ruh’n wir dann, recht mild bewegt,
Halt’ immer mir die Hand an’s Mieder,
Und fühle, wie mein Herzchen schlägt.
Und willst du mich durch Küsse lehren,
Was stumm dein Auge zu mir spricht,
Selbst das will ich dir nicht verwehren:
Doch lieben, Hans – kann ich dich nicht!
La diferència
Darrerament la mare m’ha renyat,
i, amb severitat, m’ha posat en guàrdia contra l’amor:
“Totes les dones”, ella digué, “Ho han expiat:
perduda està la que l’amor entabana!”
Per això és millor, jo penso,
que cap de nosaltres no en parli més!
A ben cert, sempre seré teva,
però estimar-te, Hans, no puc!
Abans de tot, Hans, no m’oblidis mai,
ja que només a mi has d’estimar;
el meus somriures han de ser un delit per a tu,
però els d’una altra dona, una càrrega.
Sí, per obeir a la meva mare
i fidel a aquesta doble obligació,
maldaré per complaure’t sempre:
però estimar-te, Hans, no puc!
A cada festa que tindrem,
serà per a mi un gran plaer
si les teves mans trenen les ofrenes de la primavera
per ornamentar el meu cosset,
quan comenci la dansa, llavors, com és pertinent,
serà el teu deure de ballar amb la Gretchen;
àdhuc em causarà gelosia:
però estimar-te, Hans, no puc!
I quan caigui la frescor del vespre
i llavors anem a repòs, ben dolçament entendrits,
posa sempre la mà al meu cosset
i sent com batega el meu petit cor.
I si amb besades em vols fer saber
el que muts diuen els teus ulls,
això no t’ho impediré pas,
però estimar-te, Hans, no puc!