Lieder per a qualsevol veu i piano
D 856 Op. 88 Nº1
Abendlied für die Entfernte/Cançó de capvespre per a l’estimada llunyana
Any 1825 setembre
Primera publicació 1827
En clau de fa major
Indicació de temps.- In mässiger Bewegung (Amb moviment moderat)
Llibretista.- August Wilhelm Schlegel (1767–1845)
Llenguatge.- Alemany
Per a veu i piano
Període Romàntic
Abendlied für die Entfernte
Hinaus, mein Blick! hinaus ins Thal!
Da wohnt noch Lebensfülle;
Da labe dich im Mondenstrahl
Und an der heil’gen Stille.
Da horch nun ungestört, mein Herz,
Da horch den leisen Klängen,
Die, wie von fern, zu Wonn’ und Schmerz
Sich dir entgegen drängen.
Sie drängen sich so wunderbar,
Sie regen all mein Sehnen.
O sag mir, Ahndung, bist du wahr?
Bist du ein eitles Wähnen?
Wird einst mein Aug’ in heller Lust,
Wie jetzt in Thränen, lächeln?
Wird einst die oft empörte Brust
Mir sel’ge Ruh umfächeln?
Wenn Ahndung und Erinnerung
Vor unserm Blick sich gatten,
Dann mildert sich zur Dämmerung
Der Seele tiefster Schatten.
Ach, dürften wir mit Träumen nicht
Die Wirklichkeit verweben,
Wie arm an Farbe, Glanz und Licht
Wärst dann du Menschenleben!
So hoffet treulich und beharrt
Das Herz bis hin zum Grabe;
Mit Lieb’ umfaßt’s die Gegenwart,
Und dünkt sich reich an Habe.
Die Habe, die es selbst sich schafft,
Mag ihm kein Schicksal rauben:
Es lebt und webt in Wärm’ und Kraft,
Durch Zuversicht und Glauben.
Und wär in Nacht und Nebeldampf
Auch alles rings erstorben,
Dieß Herz hat längst für jeden Kampf
Sich einen Schild erworben.
Mit hohem Trotz im Ungemach
Trägt es, was ihm beschieden.
So schlummr’ ich ein, so werd’ ich wach,
In Lust nicht, doch in Frieden.
Cançó de capvespre per a l’estimada llunyana
Més enllà, esguard meu, ves més enllà vers la vall!
Allà rau encara la plenitud de la vida;
delecta’t allà en la llum de la lluna
i en la sagrada pau.
Escolta, cor meu, allà sense destorbs,
escolta allà els sons suaus
que, com des de lluny, per al goig i el dolor
premen al teu devers.
Premen tan meravellosament
i desvetllen tots els meus anhels.
Oh digues-me, pressentiment, ets real?
O ets una mera il·lusió?
Algun dia somriuran els meus ulls en ple goig,
com ara estan plens de llàgrimes?
El meu cor, tan sovint indignat, serà algun dia
ventallat per una sacre pau?
Quan el pressentiment i el record
s’uneixen davant el nostre esguard,
llavors, al capvespre, s’alleugen
les ombres més profundes de l’ànima.
Ai, si no poguéssim entreteixir
els somnis amb la realitat,
que pobre de color, esclat i llum
seria aleshores la vida humana!
Així el cor espera fidel i perseverant
fins a la tomba;
amb amor abraça el present
i es creu ric de béns,
els béns que ell mateix s’ha creat
i que cap fatalitat li pot prendre:
viu i es mou en l’escalf i la força,
mitjançant la confiança i la fe.
I encara que en la nit i la boira
tot al seu entorn estigui mort,
aquest cor s’ha guanyat de bon tros
un escut per a qualsevol combat.
Amb gran obstinació en l’adversitat
suporta el que li ha estat assignat.
I així m’adormo, i així em desperto,
si no en el goig, però de segur en la pau.