Lieder per a qualsevol veu i piano
D 409
Die verfehlte Stunde/L’hora mancada
Any 1816 Abril (ambdues versions)
Primera publicació 1872 (Primera versió)
1895 (Segona versió)
En clau de fa menor/la bemoll major (ambdues versions)
Indicació de temps.- 1 cançó (ambdues versions):
Unruhig – Geschwind (Inquiet – Ràpid) (Primera versió)
Unruhig – Schnell (Inquiet – Ràpid) (Segona versió)
Llibretista.-August Wilhelm Schlegel (1767-1845)
Llenguatge.- Alemany
Per a veu i piano
Període Romàntic
Die verfehlte Stunde
Quälend ungestilltes Sehnen
Pocht mir in empörter Brust.
Liebe, die mir Seel’ und Sinnen
Schmeichelnd wußte zu gewinnen,
Wiegt dein zauberisches Wähnen
Nur in Träume kurzer Lust,
Und erweckt zu Thränen?
Süß berauscht in Thränen
An des Lieben Brust mich lehnen,
Arm um Arm gestrickt,
Mund auf Mund gedrückt,
Das nur stillt mein Sehnen!
Ach, ich gab ihm keine Kunde,
Wußt’ es selber nicht zuvor;
Und nun beb ich so beklommen:
Wird der Traute, wird er kommen?
Still und günstig ist die Stunde,
Nirgends droht ein horchend Ohr
Dem geheimen Bunde.
Treu im sel’gen Bunde
An des Lieben Brust mich lehnen,
Arm um Arm gestrickt,
Mund auf Mund gedrückt,
Das nur stillt mein Sehnen!
Hör ich leise Tritte rauschen,
Denk’ ich: ah, da ist er schon!
Ahndung hat ihm wohl verkündet,
Daß die schöne Zeit sich findet,
Wonn’ um Wonne frey zu tauschen. –
Doch sie ist schon halb entflohn
Bey vergebnem Lauschen.
Mit entzücktem Lauschen
An des Lieben Brust mich lehnen,
Arm um Arm gestrickt,
Mund auf Mund gedrückt,
Das nur stillt mein Sehnen!
Täuschen wird vielleicht mein Sehnen,
Hofft’ ich, des Gesanges Lust.
Ungestümer Wünsche Glühen
Lindern sanfte Melodieen. –
Doch das Lied enthob mit Stöhnen
Tief erathmend sich der Brust,
Und erstarb in Thränen.
Süß berauscht in Thränen
An des Lieben Brust mich lehnen,
Arm um Arm gestrickt,
Mund auf Mund gedrückt,
Das nur stillt mein Sehnen!
L’hora mancada
L’angoixa d’un anhel no satisfet
palpita en el meu cor revoltat.
Amor, tu que amb afalacs saberes
guanyar la meva ànima i els meus sentits,
la teva il·lusió màgica em bressola
solament amb somnis de plaers breus
i em desperta amb llàgrimes?
Dolçament embriagada de llàgrimes
recolzar-se al pit de l’estimat,
els meus braços enllaçats amb els seus,
els meus llavis prement els seus,
només això pot satisfer el meu anhel!
Ai, no li vaig donar cap indici,
d’antuvi, jo mateixa no ho sabia;
i ara tremolo tan angoixada:
vindrà el meu estimat?
Tranquil·la i propícia és l’hora,
enlloc una orella que d’amagat escolta
amenaça el vincle secret.
Fidel en el benaurat vincle
recolzar-se al pit de l’estimat,
els meus braços enllaçats amb els seus,
els meus llavis prement els seus,
només això pot satisfer el meu anhel!
Quan sento la remor de passos silenciosos,
penso: ah, ell ja és aquí!
De ben segur que un pressentiment li ha anunciat
que ha arribat el bon moment
per bescanviar lliurement goig per goig.
Però el temps ja ha passat
d’estar inútilment a l’escolta.
Amb un encisador escoltar
recolzar-se al pit de l’estimat,
els meus braços enllaçats amb els seus,
els meus llavis prement els seus,
només això pot satisfer el meu anhel!
Jo esperava que el goig del cant
potser podria enganyar el meu anhel.
Que el foc impetuós del desig
seria atenuat per dolces melodies.
Però el cant s’enlairà amb gemegor
d’un hàlit profund del meu pit
i acabà en llàgrimes.
Dolçament embriagada de llàgrimes
recolzar-se al pit de l’estimat,
els meus braços enllaçats amb els seus,
els meus llavis prement els seus,
només això pot satisfer el meu anhel!