FRANZ PETER SCHUBERT D 250

Lieder per a qualsevol veu i piano

D 250

Das Geheimnis/El secret


Any composició 1815
En clau la bemoll major
Indicació de temps.- Sehr langsam (Molt lent)
Llibretista.- Friedrich von Schiller (1759-1805)
Llenguatge.- Alemany
Per a veu i piano
Període Romàntic

Das Geheimnis

Sie konnte mir kein Wörtchen sagen,
Zu viele Lauscher waren wach;
Den Blick nur durft’ ich schüchtern fragen,
Und wohl verstand ich was er sprach.
Leis’ komm’ ich her in deine Stille,
Du schön belaubtes Buchenzelt,
Verbirg in deiner grünen Hülle
Die Liebenden dem Aug’ der Welt!

Von Ferne mit verworr’nem Sausen
Arbeitet der geschäft’ge Tag,
Und durch der Stimmen hohles Brausen
Erkenn’ ich schwerer Hämmer Schlag.
So sauer ringt die kargen Lose
Der Mensch dem harten Himmel ab;
Doch leicht erworben, aus dem Schoße
Der Götter fällt das Glück herab.

Dass ja die Menschen nie es hören,
Wie treue Lieb’ uns still beglückt!
Sie können nur die Freude stören,
Weil Freude nie sie selbst entzückt.
Die Welt wird nie das Glück erlauben,
Als Beute wird es nur gehascht,
Entwenden musst du’s oder rauben,
Eh dich die Missgunst überrascht.

Leis auf den Zehen kommt’s geschlichen,
Die Stille liebt es und die Nacht,
Mit schnellen Füßen ist’s entwichen,
Wo des Verräters Auge wacht.
O schlinge dich, du sanfte Quelle,
Ein breiter Strom um uns herum,
Und drohend mit empörter Welle
Verteidige dies Heiligtum.

El secret

Ella no em pogué dir la més mínima paraula,
Hi havia massa gent parant l’orella;
Vaig poder tan sols tímidament sondejar el seu esguard
I vaig entendre ben bé el que volia dir.
Sense fer fressa, m’he atansat vers el teu silenci,
Tu, frondós tendal de fajos, amaga, en el teu verd embolcall,
Els amants dels ulls del món.

Al lluny, en un confús brunzir, treballa el dia enfeinat
I, a través del sord bramul de les veus,
Distingeixo feixucs cops de martell.
Així, penosament, l’home arrenca
El seu miserable fat d’un cel sense pietat;
Però tanmateix, assolida sense esforç,
Del faldar dels déus, davalla la felicitat.

Els homes mai arriben a saber com,
Calladament, l’amor fidel ens fa feliços!
Només poden destorbar la joia,
Perquè la joia mai els encisa.
El món no permetrà mai la felicitat,
Com una presa es pot provar d’atrapar, o bé la tens o la robes
Abans que l’enveja t’agafi per sorpresa.

Sense fer fressa, s’esquitlla de puntetes,
Li agrada el silenci i la nit, fuig amb passos lleugers d’allà on sotja el traïdor.
Oh, envolta tu dolça font
Amb un ample torrent el nostre entorn
I, amenaçant amb grans onades, defensa aquest lloc sagrat.

Spaun era molt conscient que Schubert estava descontent amb la seva vida a l’escola, i estava preocupat pel desenvolupament intel·lectual i musical de Schubert.