FRANZ PETER SCHUBERT D 159

Lieder per a qualsevol veu i piano

D 159

Die Erwartung/L’esperada


Any 1816 Primera versió
1815 Segona versió
En clau de Si bemoll major/Sol major (Primera versió)
Si bemoll major (Segona versió)
Indicació de temps.- 1 cançó
10 seccions (Primera versió)
9 seccions (Segona versió)
Llibretista.- Friedrich von Schiller (1759–1805)
Llenguatge.- Alemany
Dedicatòria per Joseph Hüttenbrenner
Per a veu i piano
Període Romàntic

Die Erwartung

Hör’ ich das Pförtchen nicht gehen?
Hat nicht der Riegel geklirrt?
Nein, es war des Windes Wehen,
Der durch die Pappeln schwirrt.

O schmücke dich, du grünbelaubtes Dach,
Du sollst die Anmutstrahlende empfangen!
Ihr Zweige, baut ein schattendes Gemach,
Mit holder Nacht sie heimlich zu umfangen,
Und all’ ihr Schmeichellüfte, werdet wach
Und scherzt und spielt um ihre Rosenwangen,
Wenn seine schöne Bürde, leicht bewegt,
Der zarte Fuß zum Sitz der Liebe trägt.

Stille, was schlüpft durch die Hecken
Raschelnd mit eilendem Lauf?
Nein, es scheuchte nur der Schrecken
Aus dem Busch den Vogel auf.

O lösche deine Fackel, Tag!
Hervor, du geist’ge Nacht, mit deinem holden Schweigen!
Breit’ um uns her den purpurroten Flor,
Umspinne uns mit geheimnisvollen Zweigen!
Der Liebe Wonne flieht des Lauschers Ohr,
Sie flieht des Strahles unbescheid’nen Zeugen!
Nur Hesper, der Verschwiegene, allein
Darf still herblickend ihr Vertrauter sein.

Rief es von ferne nicht leise,
Flüsternden Stimmen gleich?
Nein, der Schwan ist’s, der die Kreise
Zieht durch den Silberteich.

Mein Ohr umtönt ein Harmonienfluß,
Der Springquell fällt mit angenehmem Rauschen,
Die Blume neigt sich bei des Westes Kuß,
Und alle Wesen seh’ ich Wonne tauschen,
Die Traube winkt, die Pfirsche zum Genuß,
Die üppig schwellend hinter Blättern lauschen,
Die Luft, getaucht in der Gewürze Flut,
Trinkt von der heißen Wange mir die Glut.

Hör’ ich nicht Tritte erschallen?
Rauscht’s nicht den Laubgang daher?
Die Frucht ist dort gefallen,
Von der eig’nen Fülle schwer.

Des Tages Flammenauge selber bricht
In süßem Tod, und seine Farben blassen;
Kühn öffnen sich im holden Dämmerlicht
Die Kelche schon, die seine Gluten hassen,
Still hebt der Mond sein strahlend Angesicht,
Die Welt zerschmilzt in ruhig große Massen,
Der Gürtel ist von jedem Reiz gelöst,
Und alles Schöne zeigt sich mir entblößt.

Seh’ ich nichts Weißes dort schimmern?
Glänzt’s nicht wie seid’nes Gewand?
Nein, es ist der Säule Flimmern
An der dunkeln Taxuswand.

O! Sehnend Herz, ergötze dich nicht mehr,
Mit süßen Bildern wesenlos zu spielen,
Der Arm, die sie umfassen will, ist leer;
Kein Schattenglück kann diesen Busen kühlen,
O! führe mir die Liebende daher,
Laß ihre Hand, die zärtliche, mich fühlen,
Den Schatten nur von ihres Mantels Saum!
Und in das Leben tritt der hohle Traum.

Und leis’, wie aus himmlischen Höhen
Die Stunde des Glückes erscheint,
So war sie genaht, ungesehen,
Und weckte mit Küssen den Freund.

L’esperada

Sento el portaló que es mou?
Fa soroll la balda?
No, és el bufar del vent
que xiula entre els pollancres.

Oh abilla’t, verd taulat cobert de fullatge,
tu has de rebre la que vindrà radiant d’encís!
Branques, formeu una estança ombrívola
per acollir-la secretament en la nit captivadora,
i tots vosaltres, ventijols falaguers, desperteu-vos
i jugueu, esplaieu-vos, amb les seves galtes color de rosa,
quan els seus peus delicats, amb un pas lleuger,
portin la seva formosa càrrega al tron de l’amor.

Calla, qui s’esquitlla entre les bardisses
i les fa cruixir amb el seu pas apressat?
No, era només un ocell que fugia
espantat dels matolls.

Oh dia, apaga el teu brandó!
Endavant, mística nit amb el teu encisador silenci!
Escampa al nostre voltant el teu crespó purpuri,
cobreix-nos amb un misteriós ramatge!
El goig de l’amor s’enfuig de qui para l’orella,
fuig del llambrec d’espectadors indiscrets!
Tan sols Hèsper, el silenciós, és l’únic que,
amb quiet esguard, té el dret de ser el seu confident.

Se senten de lluny, fluixet,
unes veus xiuxiuejant?
No, és el cigne que llisca
en cercles a l’estany argentat.

A les meves orelles ressona un flux d’harmonies,
la font brolla amb un agradable mormol,
la flor es vincla sota la besada del vent de ponent
i veig tots els éssers com es bescanvien el goig,
el raïm fa senyals, els préssecs inviten al gaudi,
expectants, creixent esponerosos darrere el fullam,
l’aire, submergit en un corrent ple d’aromes,
absorbeix l’ardor de les meves galtes brusents.

Sento el ressò de passos?
Se sent una remor allà a l’emparrat?
Una fruita ha caigut allà
pel pes de la pròpia saó.

L’esguard flamejant del dia s’apaga
en una dolça mort i els colors empal·lideixen;
atrevits, en l’encisadora llum del capvespre,
s’obren els calzes que detesten la seva ardor,
silenciosa, la lluna aixeca el seu rostre radiant,
el món es fon en un gran bloc de tranquil·litat,
el cinyell es deslliga de totes les sensacions
i tot el que és bell se’m mostra despullat.

Veig llostrejar allà una cosa blanca?
Brilla com un vestit de seda?
No, és el pampallugueig d’una columna
davant el tancat de teixos.

Oh cor impacient, no et delectis més
jugant amb dolces imatges irreals,
els braços que les volen abraonar estan buits;
cap ombra de felicitat pot entebeir aquest cor,
oh, porta la meva estimada al meu costat,
deixa que m’acaroni la seva tendra mà,
o tan sols l’ombra de l’orla del seu mantell!
I el meu vacu somni prendrà vida.

I suaument, com des de dalt del cel,
aparegué l’hora de la benaurança,
ella s’apropà, sense ser vista,
i despertà l’amic amb una besada.

“És veritat que en aquest Schubert hi ha una espurna divina”
Diu,Ludwig van Beethoven.