FRANZ PETER SCHUBERT D 151

Lieder per a qualsevol veu i piano

D 151

Auf einen Kirchhof/A un cementiri


Any 1815
En clau de la major
Indicació de temps.- Langsam ( Lent)
Llibretista.-Franz Xaver von Schlechta (1796-1875)
Llenguatge.- Alemany
Per a veu i piano
Període Romàntic

Auf einen Kirchhof

Sei gegrüßt, geweihte Stille,
Die mir sanfte Trauer weckt,
Wo Natur die bunte Hülle
Freundlich über Gräber deckt.

Leicht von Wolkenduft getragen,
Senkt die Sonne ihren Lauf,
Aus der finstern Erde schlagen
Glühend rote Flammen auf!

Ach, auch ihr, erstarrte Brüder,
Habet sinkend ihn vollbracht;
Sankt ihr auch so herrlich nieder
In des Grabes Schauernacht?

Schlummert sanft, ihr kalten Herzen,
In der düstern langen Ruh’,
Eure Wunden, eure Schmerzen
Decket mild die Erde zu!

Neu zerstören, neu erschaffen
Treibt das Rad der Weltenuhr,
Kräfte, die im Fels erschlaffen,
Blühen wieder auf der Flur!

Und auch du, geliebte Hülle,
Sinkest zuckend einst hinab,
Und erblühst in schönster Fülle
Neu, ein Blümchen auf dem Grab.

Wankst, ein Flämmchen durch die Grüfte,
Irrest flimmernd durch den Moor,
Schwingst, ein Strahl, dich in die Lüfte,
Klingest hell, ein Ton, empor!

Aber du, das in mir lebet,
Wirst auch du des Wurmes Raub?
Was entzückend mich erhebet,
Bist auch du nur eitel Staub?

Nein, was ich im Innern fühle,
Was entzückend mich erhebt,
Ist der Gottheit reine Hülle,
Ist ihr Hauch, der in mir lebt.

A un cementiri

Tomba del compositor Franz Schubert al cementiri de Viena — Foto de Stock

Et saludo silenci sagrat,
Que desvetlles en mi una dolça tristor,
Allà on l’acolorit embolcall de la natura,
Cobreix amablement les tombes.

Portat amb lleugeresa per la flaire dels núvols
El sol s’esfondra en el seu curs,
De la fosca terra es desfermen
Vermelles flames ardents!

Ai, també vosaltres, germans enrigidits,
Heu acabat el vostre trajecte anant a fons;
Heu també davallat tan magníficament
A l’horrible nit de la tomba?

Dormiu plàcidament, vosaltres, cors gèlids,
En el llarg, tenebrós repòs,
Les vostres ferides, les vostres penes
Benignament les cobreix la terra!

Destruir de nou, crear de nou,
És el que emmena la roda del rellotge del temps,
Les forces que dormen a les roques,
Brosten de nou en els camps!

I tu també, estimat embolcall,
T’enfonsaràs algun dia tremolant,
I floriràs en la plenitud més bella,
Tot nou, una flor damunt la tomba.

Vacil·les, una petita flama pels sepulcres,
Erres amb llum tremolosa pels aiguamolls,
Saltes, un raig de llum, en l’aire,
Una nota que ressona clara, amunt!

Però tu, que vius dintre meu,
Seràs també la presa dels cucs?
El que amb encís m’enalteix,
Ets tu també no res més que pols insubstancial?

No, el que sento al meu interior,
El que amb encís m’enalteix,
És el pur embolcall de la divinitat.

Si per alguna cosa se’l coneixia a Schubert, a Viena, era per les seves cançons.