FRANZ PETER SCHUBERT D 350

Lieder per a qualsevol veu i piano

D 350

Der Entfernten/A la que és lluny 


Any 1816
Primera publicació 1885
En clau de mi bemoll
Indicació de temps.- Una cançó
Llibretista.- Johann Gaudenz von Salis-Seewis (1762-1834)
Llenguatge.- Alemany
Per a veu i piano
Període Romàntic

Der Entfernten

Wohl denk’ ich allenthalben,
O du Entfernte, dein!
Früh, wenn die Wolken [falben]1,
Und spät im Sternenschein.
Im Grund des Morgengoldes,
Im rothen Abendlicht,
Umschwebst du mich, o holdes,
Geliebtes Traumgesicht!

Es folgt in alle Weite
Dein trautes Bild mir nach,
Es wallt mir stets zur Seite,
Im Träumen oder wach;
Wenn Lüfte sanft bestreifen
Der See beschilften Strand,
Umflüstern mich die Schleifen
Von seinem Busenband.

Ein Abglanz seines Schleyers
Scheint auf die Saat gewebt;
Sein Hauch, was des Gemäuers
Bewegten Eppich hebt;
Der Kleidung weiche Falten,
Geformt aus Glanz und Duft,
Entschwinden in den Spalten
Der öden Felsenkluft.

Wo rauschender und trüber
Der Strom Gebirge trennt,
Weht oft sein Laut herüber,
Den meine Seele kennt;
Wenn ich den Fels erklimme,
Den noch kein Fuß erreicht,
Lausch’ ich nach jener Stimme,
Doch Kluft und Echo schweigt.

Wo durch die Nacht der Fichten
Ein Dämm’rungsflimmer wallt,
Seh’ ich dich zögernd flüchten,
Geliebte Luftgestalt!
Wenn sanft dir nachzulangen,
Der Sehnsucht Arm sich hebt,
Ist dein Phantom zergangen,
Wie Thaugedüft verschwebt.

A la que és lluny

Arreu on em trobo,
penso en tu! La que és lluny!
De bon matí, quan els núvols empal·lideixen,
i cap al tard, a la llum de les estrelles.
Quan comença el groc daurat de l’aurora,
en la llum rogenca del capvespre,
sures al meu entorn, oh encisadora,
estimada visió de somni!

Em segueix per tot arreu
la teva preuada imatge,
camina sempre al meu costat
quan dormo o quan estic despert;
quan l’oreig suaument acarona
el canyís a la riba del llac,
em xiuxiuegen els llaços
del teu cosset.
Allà on a la nit, a través dels avets,
un besllum crepuscular pampallugueja,
veig com, hesitant, t’esquitlles,
estimada figura irreal!
Quan suaument per capturar-te,
aixeco amb anhel el meu braç,
el teu fantasma es desfà
i s’esvaneix com una flaire de rosada.

Franz Peter Schubert

“L’home suporta l’infortuni sense queixar-se, i per això el fa patir més”.