FRANZ PETER SCHUBERT D 180

Lieder per a qualsevol veu i piano

D 180 

Liebesrausch/Desig d’amor


Any 1815
En clau de mi menor
Indicació de temps.- Langsam (Lentament)
Llibretista.- Carl Theodor Köner (1791-1813)
Llenguatge.- Alemany
Per a veu i piano
Període Romàntic

Sehnsucht der Liebe
Wie die Nacht mit heil’gem Beben
Auf der stillen Erde liegt!
Wie sie sanft der Seele Streben,
Üpp’ge Kraft und volles Leben
In den süßen Schlummer wiegt.

Aber mit ewig neuen Schmerzen
Regt sich die Sehnsucht in meiner Brust.
Schlummern auch alle Gefühle im Herzen,
Schweigt in der Seele Qual und Lust.
Sehnsucht der Liebe schlummert nie,
Sehnsucht der Liebe schlummert nie.

Leis, wie Äols Harfentöne,
Weht ein sanfter Hauch mich an.
Hold und freundlich glänzt Selene,
Und in milder geist’ger Schöne
Geht die Nacht die stille Bahn.

Aber auf kühnen, stürmischen Wegen
Führt die Liebe dem trunkenen Sinn.
Wie alle Kräfte gewaltig sich regen!
Ach! und die Ruhe der Brust ist dahin:
Sehnsucht der Liebe schlummert nie,
Sehnsucht der Liebe schlummert nie.

Tief, im süßen, heil’gen Schweigen
Ruht die Welt und atmet kaum.
Und die schönsten Bilder steigen
Aus des Lebens bunten Reigen,
Und lebendig wird der Traum.

Aber auch in des Traumes Gestalten
Winkt mir die Sehnsucht, die schmerzliche, zu,
Und ohn’ Erbarmen, mit tiefen Gewalten
Stört sie das Herz aus der wonnigen Ruh:
Sehnsucht der Liebe schlummert nie,
Sehnsucht der Liebe schlummert nie.

So entschwebt der Kreis der Horen,
Bis der Tag im Osten graut.
Da erhebt sich, neugeboren,
Aus des Morgens Rosentoren,
Glühendhell die Himmelsbraut.

Aber die Sehnsucht in meinem Herzen
Ist mit dem Morgen nur stärker erwacht.
Ewig verjüngen sich meine Schmerzen,
Quälen den Tag und quälen die Nacht:
Sehnsucht der Liebe schlummert nie,
Sehnsucht der Liebe schlummert nie.

Desig d’amor


Com la nit amb tremolors sants
Es troba a la terra silenciosa!
Amb quina suavitat s’esforça l’ànima,
Força abundant i vida plena
Arruïnat en un dolç somni.

Però amb un dolor sempre nou
L’enyorança em remou al pit.
Encara que tots els sentiments adormin al cor,
Silenci el turment i el plaer de l’ànima.
L’anhel de l’amor mai s’adorm,
L’anhel de l’amor mai s’adorm.

Suau, com l’arpa d’Eòlica,
Una respiració suau em bufa.
Selene brilla amb amabilitat i bondat,
I en suau bellesa espiritual
La nit pren el camí silenciós.

Però per camins agosarats i tempestuosos
L’amor condueix a la ment borratxo.
Amb quina força s’agiten totes les forces!
Oh! i la pau del pit ha desaparegut:
L’anhel de l’amor mai s’adorm,
L’anhel de l’amor mai s’adorm.

Profund, en dolç i sagrat silenci
El món està quiet i amb prou feines respira.
I apareixen les imatges més boniques
Del ball colorit de la vida,
I el somni cobra vida.

Però també en somnis
L’enyor, el dolorós, em fa senyals,
I sense pietat, amb violència profunda
Si pertorba el cor del seu feliç descans:
L’anhel de l’amor mai s’adorm,
L’anhel de l’amor mai s’adorm.

Així que el cercle d’Horen sura,
Fins que s’aixeca el dia a llevant.
Allà sorgeix, nounat,
Des de les portes roses del matí,
La núvia celestial està brillant.

Però l’anhel al meu cor
Només em vaig despertar més fort amb el matí.
El meu dolor es rejoveneix per sempre,
Tormenta el dia i turmenta la nit:
L’anhel de l’amor mai s’adorm,
L’anhel de l’amor mai s’adorm.

Schubert sempre ha estat descrit com algú tímid i introspectiu, un home a qui no se’l va conèixer parella estable, enamorat de dones que no podia assolir i cap a les quals sentia només un amor pur i idealitzat (1). Aquest mantra ha estat repetit fins a la sacietat, però va ser realment una ànima tan càndida?