FRANZ PETER SCHUBERT D 53

Partsong per a cor d’homes a cappella

D 53

Vorüber die stöhnende Klage/S’acaba amb el gemec!


Any 1813
En clau de la major
Indicació de temps.- Adagio
Llibertista.- Friedrich Schiller (1759-1805)
Llenguatge.- Alemany
Per a dos Tenors i Baix
Període Romàntic

Vorüber die stöhnende Klage

Vorüber die stöhnende Klage!
Elisiums Freudengelage
Ersäufen jegliches Ach –
Elisiums Leben
Ewige Wonne, ewiges Schweben,
Durch lachende Fluren ein flötender Bach.

Jugendlich milde
Beschwebt die Gefilde
Ewiger May,
Die Stunden [entfliehen]1 in goldenen Träumen,
Die Seele schwillt aus in unendlichen Räumen,
Wahrheit reißt hier den Schleier entzwei.

Unendliche Freude
Durchwallet das Herz.
Hier mangelt der Name dem trauernden Leide,
[Sanfter]2 Entzücken nur heißet [hier]3 Schmerz.

Hier strecket der wallende Pilger die matten
Brennenden Glieder im säuselnden Schatten,
Leget die Bürde auf ewig dahin –
Seine Sichel entfällt hier dem Schnitter,
Eingesungen von Harfengezitter,
Träumt er geschnittene Halme zu sehn.

Dessen Fahne Donnerstürme wallte,
Dessen Ohren Mordgebrüll umhallte,
Berge bebten unter dessen Donnergang,
Schläft hier linde bei des Baches Rieseln,
Der wie Silber spielet über Kieseln,
Ihm verhallet wilder Speere Klang.

Hier umarmen sich getreue Gatten,
Küssen sich auf grünen sammt’nen Matten
Liebgekost vom [Balsamwest]4,
Ihre Krone findet hier die Liebe,
Sicher vor des Todes strengem Hiebe,
Feiert sie ein ewig Hochzeitfest.

S’acaba amb el gemec!

El plany gemegós ja ha passat!
Els joiosos galeigs de l’Elisi
han ofegat totes les penes.
La vida a l’Elisi,
delit etern, per sempre flotant,
un sonorós rierol travessa prades rialleres.

Jovenívol i bonancenc,
plana pels camps
l’etern mes de maig;
les hores s’enfugen en somnis daurats,
l’ànima s’expandeix en espais sense límits.
Aquí la veritat esquinça el vel en dos trossos.

Un goig sense fi
fa fremir el cor.
Aquí el nom de la tristor del dol és absent,
a un dolç encís se l’anomena pena.

Aquí el romeu pelegrí distén els seus coents,
fatigats membres en ombres mormolejants,
deixa anar el seu fardell per sempre més –
aquí el segador deixa caure la falç,
adormit per ressonàncies d’arpa
i somia que veu la palla tallada.

Aquell que veié la seva senyera sacsejada per les tempestes,
a qui, a les orelles, ressonaren criminals bramuls
i veié muntanyes tremolar sota les tronades,
dorm aquí dolçament prop del corrent del rierol
que, argentat i juganer, corre damunt els còdols;
el soroll de ferotges llances es perd en l’eco.

Aquí s’abracen els cònjuges fidels,
es besen damunt verdes, vellutades prades,
acaronats pel balsàmic vent de ponent;
aquí l’amor troba la seva corona,
protegit dels durs embats de la mort,
celebrant una eterna festa de noces.

La música i la poesia eren les seves ales i amb elles aconseguia evadir-se de les penes i misèries de la vida, que per a ell no va ser certament fàcil, i assolir el regne dels somnis, on totes les seves fantasies es convertien en meravelloses realitats. I com va dir Robert Schumann : “El temps, que tan innombrables belleses ha creat, no tornarà a produir un Schubert ”.