WoO 119
O care selve
Any 1795
En clau de sol major
Indicació de temps.-Allegretto
Llibretista.- Pietro Antonio Domenico Bonaventura Trapassi
Llenguatge Italià
Per a veu, cors a l’unison i piano
O care selve
CORO
Oh care selve, oh cara
Felice libertà!
ARGENE
Qui, se un piacer si gode,
Parte non v’ha la frode,
Ma lo condisce a gara
Amore e fedeltà.
CORO
O care selve, o cara
felice libertà!
ARGENE
Qui poco ognun possiede
e ricco ognun si crede;
né più bramando impara
che cosa è povertà.
CORO
O care selve, o cara
felice libertà!
ARGENE
Senza custodi o mura
la pace è qui sicura,
che l’altrui voglia avara
onde allettar non ha.
CORO
O care selve, o cara
felice libertà!
ARGENE
Qui gl’innocenti amori
di ninfe…
WoO 130
Gedenke mein/Recordem
Any 1804/5
En clau de do menor
Indicació de temps.- Andante con moto
Llibretista.- Anònim
Per a cors i veu i piano
Gedenke mein
Gedenke mein! Ich denke dein!
Ach, der Trennung Schmertzen
Versüsst mir die Hoffnung.
Record’em
Recordeu-vos de mi. Penso en tu!
Oh, el dolor de la separació
Endolceix la meva esperança.
WoO 131
Erlkonig/Rei elf
Any 1897
En clau de re menor
Llibretista.- Johann Wolfgang von Goethe
Per a veu i piano
Erlkonig
Wer reitet amb spet durch Nacht und Wind?
És ist der Vater mit seinem Kind:
Er hat donin Knaben wohl in dem Arm,
Er fasst ihn sicher, er hält ihn warm.
„Mein Sohn, was birgst du so bang dein Gesicht?“
„Siehst, Vater, du den Erlkönig nicht?
Den Erlenkönig mit Kron’ und Schweif?“
„Mein Sohn, és ist ein Nebelstreif.“
„Du llebes Kind, komm, geh mit mir!
Gar schöne Spiele spiel’ ich mit dir;
Manch’ bunte Blumen sind an dem Strand,
Meine Mutter hat manch gülden Gewand.“
” Mein Vater, mein Vater, und hörest du nicht,
Was Erlenkönig mir leise verspricht? ”
„Willst, feiner Knabe, du mit mir gehn?
Meine Töchter sollen aquest warten schön;
Meine Töchter führen donin nächtlichen Rein
Und wiegen und tanzen und singen dich ein.“
„Mein Vater, mein Vater, und siehst du nicht tort
Erlkönigs Töchter am düstern Ort?“
„Mein Sohn, mein Sohn, ich seh és genau:
És scheinen die alten Weiden so grau.“
„Ich llebe dich, mich reizt deine schöne Gestalt;
Un bist du nicht willig, so brauch ich Gewalt.“
„Mein Vater, mein Vater, jetzt fasster el meu an!
Erlkönig hat mir ein Leids getan!“
Dem Vater grausets, er reitet geschwind,
Er hält in Armen das ächzende Kind,
Erreicht don Hof mit Mühe und Not:
In seinen Armen das Kind war tot
Rei elf
Qui cavalca amb la nit i el vent?
És el pare amb el seu fill:
Probablement té el nen als braços,
El subjecta amb seguretat, el manté calent.
“Fill meu, per què amagues la teva cara amb tanta inquietud?”
“Pare, no veus l’Erlking?
El Rei Vern amb corona i cua?
“Fill meu, és una ratxa de boira”.
“Tu estimat nen, vine, vés amb mi!
Faré jocs encantadors amb tu;
Hi ha moltes flors de colors a la platja,
La meva mare té moltes peces d’or”.
” El meu pare, el meu pare, i no ho sents?
Què em promet Erlenkönig en silenci? “
“Vols anar amb mi, bon noi?
Les meves filles esperaran meravellosament;
Les meves filles no entren a la nit
I balanceja’t, balla i canta per entrar.”
“Pare meu, pare meu, i no ho veus?
Les filles d’Erlkönig en un lloc fosc?
“Fill meu, fill meu, ho veig clar:
“Les velles pastures semblen tan grises”.
“T’estimo, la teva bella figura m’emociona;
Si no estàs disposat, hauré de fer servir la força”.
“Pare meu, pare meu, ara toca el meu!
Erlkönig m’ha fet una cosa dolenta!”
El pare té por, camina ràpid,
Sosté el nen que gemega als seus braços,
Va arribar a don Hof amb esforç i dificultats:
Als seus braços el nen estava mort.
WoO 132
Als Die Geliebte sich trennen wollte/Quan l’estimat es va voler separar
Any 1806
En clau de mi bemoll major
Indicació de temps.-Molt emocionat – Sehr bewegt
Llibretista.-Stephan von Breuning
Per a veu i piano
Als Die Geliebte sich trennen wollte
Der Hoffnung letzter Schimmer sinkt dahin,
Sie brach die Schwüre all’ mit flücht’gem Sinn;
So schwinde mir zum Trost auch immerdar
Bewußtsein, Bewußtsein, daß ich zu glücklich war!
Was sprach ich? Nein, von diesen meinen Ketten
Kann kein Entschluß, kann keine Macht mich retten;
Ach! selbst am Rande der Verzweifelung bleibt ewig,
Bleibt ewig, bleibt ewig süß mir die Erinnerung!
Ha! holde Hoffnung, kehr’ zu mir zurücke,
Reg’ all mein Feuer auf mit einem Blicke,
Der Liebe Leiden seien noch so groß, wer liebt,
Wer liebt, wer liebt, fühlt ganz unglücklich nie sein Los!
Und du, die treue Lieb’ mit Kränkung lohnet,
Fürcht’ nicht die Brust, in der dein Bild noch wohnet,
Dich hassen könnte nie dies fühlend’ Herz,
Vergessen, vergessen? eh’ erliegt es seinem Schmerz.
Quan l’estimat es va voler separar
L’últim indici d’esperança s’enfonsa,
Va trencar tots els seus vots amb una ment fugitiva;
Així, per al meu consol, desapareix per sempre
Consciència, consciència, que vaig ser massa feliç!
Què vaig dir? No, d’aquestes meves cadenes
Cap resolució, cap poder no pot salvar-me;
Ai! fins i tot a la vora de la desesperació roman eternament,
Roman eternament, roman eternament dolç per a mi.
Ja! bella esperança, torna a mi,
Aviva tot el meu foc amb una mirada,
No importa com de gran sigui el patiment de l’amor, qui estima,
Qui estima, qui estima, mai no sent el seu destí infeliç!
I tu, que premies l’amor fidel amb l’ofensa,
No tinguis por al pit en què encara habita la teva imatge,
Aquest cor que sent mai podria odiar-te,
Oblidat, oblidat? Abans sucumbeix al dolor.
WoO 133
In questa tomba oscura/En aquesta tomba fosca
Any 1806/7 Ariette
En clau de la bemoll major
Indicació de temps.- Lento
Llibretista.-Giuseppe Carpani
Dedicada al Príncep Lobkowitz
Per a veu i piano
In questa tomba oscura
In questa tomba oscura
Lasciami riposar;
Quando vivevo, ingrata,
Dovevi a me pensar.
Lascia che l’ombre ignude
Godansi pace almen
E non, e non bagnar mie ceneri
D’inutile velen.
En aquesta tomba fosca
En aquesta fosca tomba
Deixa’m descansar;
Quan vaig viure, desagraït,
Havies de pensar en mi.
Deixa les ombres nues
Gaudeix de la pau almenys
I no, i no mulli les meves cendres
De verí inútil.
WoO 134
Sehnsucht/Enyorança
Any 1807/8
Cançó en quatre parts
En clau de sol menor
Indicació de temps.-Andante poco Adagio en sol menor
Poco Andante en sol menor
Poco Adagio en mi bremoll major
Assai Adagio en sol menor
Llibretista.-Johann Wolfgang von Goethe
Per a veu i piano.
Sehnsucht
Nur wer die Sehnsucht kennt
Weiß, was ich leide!
Allein und abgetrennt
Von aller Freude,
Seh ich ans Firmament
Nach jener Seite.
Ach! der mich liebt und kennt,
Ist in der Weite.
Es schwindelt mir, es brennt
Mein Eingeweide.
Nur wer die Sehnsucht kennt
Weiß, was ich leide!
Enyorança
Només qui coneix l’enyor
Sap, el que jo pateixo!
Sola i apartada de tota joia,
Esguardo el firmament
De totes bandes.
Ai! El que em coneix i m’estima és lluny.
El cap em roda, em cremen les entranyes.
Només qui coneix l’enyor
Sap, el que jo pateixo!
WoO 135
Die Laute Klage/La forta queixa
Any 1815
En clau de do menor
Indicació de temps.- Andante sostenuto
Llibretista.- Johann Gottfried Herder
Per a veu i piano
Die Laute Klage
Turteltaube, du klagest so laut
und raubest dem Armen seinen einzigen Trost,
süssen vergessenden Schlaf.
Turteltaub’, ich jammre wie du
und berge den Jammer ins verwundete Herz,
in die verschlossene Brust.
Ach, die hartverteilende Liebe!
Sie gab dir die laute Jammerklage zum Trost,
mir den verstummenden Sinn.
La forta queixa
Tortuga, et queixes tan fort
I roba als pobres el seu únic consol,
Somni dolç i oblidat.
Tortuga sorda, em queixo com tu
I alberga la tristesa en el cor ferit,
Al pit tancat.
Oh, l’amor difícil de repartir!
Ella et va donar el fort plor per consolar-te,
La meva ment silenciada.
WoO 136
Ich denke dein/Penso en tu
Any 1808
En clau de re major
Indicació de temps.- Andante con moto
Llibretista.- Friedrich von Mattisson
Per a veu i piano
Ich denke dein
Ich denke dein,
Wenn durch den Hain
Der Nachtigallen
Akkorde schallen!
Wann denkst du mein?
Ich denke dein
Im Dämmerschein
Der Abendhelle
Am Schattenquelle!
Wo denkst du mein?
Ich denke dein
Mit süßer Pein
Mit bangem Sehnen
Und heißen Tränen!
Wie denkst du mein?
O denke mein,
Bis zum Verein
Auf besser’m Sterne!
In jeder Ferne
Denk ich nur dein!
Penso en tu
Penso en tu quan al prat
Sento els trinos dels rossinyols.
Quan penses tu en mi?
Penso en tu al costat de la font,
Quan queda il·luminada
Per la llum del capvespre.
On penses tu en mi?
Penso en tu amb amarg sentiment,
Amb anhel insatisfet
I llàgrimes ardents.
Com penses tu en mi?
Ah, pensa en mi,
Fins que ens trobem, allà lluny,
En una distant estrella!
Només penso en tu!
WoO 137
Lied aus der Ferne/Cançó de lluny
Any 1809
En clau de si bemoll major
Indicació de temps.- Andante vivace
Llibretista.-Christian Ludwig Reissig
Per a veu i piano
Lied aus der Ferne
Als mir noch die Thräne der Sehnsucht nicht floss,
und neidisch die Ferne nicht Liebchen verschloss,
wie glich da mein Leben dem blühenden Kranz,
dem Nachtigallwäldchen, voll Spiel und voll Tanz!
Nun treibt mich oft Sehnsucht hinaus auf die Höh’n,
den Wunsch meines Herzens wo lächeln zu seh’h!
Hier sucht in der Gegend mein schmachtender Blick,
doch kehret er nimmer befriedigt zurück.
Wie klopft es im Busen, als wärst du mir nah,
o komm, meine Holde, dein Jüngling ist da!
Ich opfre dir alles, was Gott mir verlieh,
denn wie ich dich liebe, so liebt ich noch nie!
O Theure, komm eilig zum bräutlichen Tanz!
Ich pflege schon Rosen und Myrten zum Kranz.
Komm, zaubre mein Hüttchen zum Tempel der Ruh’,
zum Tempel der Wonne, die Göttin sei du!
Komm, zaubre mein Hüttchen zum Tempel der Ruh’,
zum Tempel der Wonne, die Göttin sei du!
Komm, zaubre mein Hüttchen zum Tempel der Wonne,
die Göttin sei du! ja, die Göttin sei du!
Cançó de lluny
Quan les llàgrimes d’enyorança encara no brollaven de mi,
I gelosament la distància no tancava els ulls als seus amors,
Com la meva vida s’assemblava a la corona florida,
El bosc de rossinyols, ple de joc i ple de ball!
Ara sovint em porta l’enyorança cap a les altures,
Veure les ganes del meu cor de somriure!
Aquí la meva mirada enyorada busca la zona,
Però mai torna satisfet.
Com em batega al pit, com si estiguessis a prop meu,
Oh vinga, bella meva, el teu jove és aquí!
Et sacrifico tot el que Déu em va donar,
Perquè la manera com t’estimo és com mai t’he estimat!
Oh estimada, vine ràpidament al ball nupcial!
Ja estic conreant roses i murtas per a la corona.
Vine, evoca la meva petita cabana al temple de la pau,
Al temple de les delícies, la deessa sigues tu!
Vine, evoca la meva petita cabana al temple de la pau,
Al temple de les delícies, la deessa sigues tu!
Vine, evoca la meva petita cabana al temple de la felicitat,
La deessa sigues tu! sí, tu ets la deessa!
WoO 138
Der Jüngling in der Fremde/La joventut a terra estrangera
Any 1809
En clau de si bemoll major
Indicació de temps.-Una mica animat, però en un moviment massiu de retrocés – Etwas lebhaft, doch in einer massig greschwinden Bewegung
Llibretista.-Christian Ludwig Reissig
Dedicada a Erzherzog Rudolph
Per a veu i pian
Der Jüngling in der Fremde
Der Frühling entblühet dem Schoß der Natur,
mit lachenden Blumen bestreut er die Flur:
doch mir lacht vergebens das Tal und die Höh’,
es bleibt mir im Busen so bang’ und so weh.
Begeisternder Frühling, du heilst nicht den Schmerz!
Das Leben zerdrückte mein fröhliches Herz.
Ach, blüht wohl auf Erden für mich noch die Ruh’,
so führ’ mich dem Schosse der Himmlischen zu!
Ich suchte sie Morgens im blühenden Tal;
hier tanzten die Quellen im purpurnen Strahl,
und Liebe sang schmeichelnd im duftenden Grün,
doch sah ich die lächelnde Ruhe nicht blüh’n.
Da sucht’ ich sie Mittags, auf Blumen gestreckt,
im Schatten von fallenden Blüten bedeckt,
ein kühlendes Lüftchen umfloß mein Gesicht,
doch sah ich die schmeichelnde Ruhe hier nicht.
Nun sucht’ ich sie Abends im einsamen Hain.
Die Nachtigall sang in die Stille hinein,
und Luna durchstrahlte das Laubdach so schön,
doch hab’ ich auch hier meine Ruh’ nicht geseh’n!
Ach Herz, dich erkennt ja der Jüngling nicht mehr!
Wie bist du so traurig, was schmerzt dich so sehr?
Dich quälet die Sehnsucht, gesteh’ es mir nur,
dich fesselt das Mädchen der heimischen Flur!
La joventut a terra estrangera
La primavera floreix al si de la natura,
Amb flors rialleres escampa la praderia:
Però la vall i les altures riuen en va,
El meu pit roman tan ansiós i tan adolorit.
Entusiasta primavera, no cures el dolor!
La vida ha esclafat el meu alegre cor.
Oh, que la pau floreixi encara per a mi a la terra!
Condueix-me al si dels celestials!
Els vaig buscar al matí a la vall florida;
Aquí les fonts dansaven a la riera purpúria,
I l’amor cantava acariciadorament al fragant verdor,
Però no vaig veure la somrient pau en flor.
Aleshores la vaig buscar al migdia, estesa sobre les flors,
A l’ombra de les flors que cauen,
Una brisa refrescant envoltava el meu rostre,
Però aquí no vaig veure la pau afalagadora.
Ara la buscava al capvespre a l’arbreda solitària.
El rossinyol va cantar en el silenci
I Lluna brillava a través del dosser de fulles tan bonicament,
Però tampoc aquí he vist el meu descans!
Oh cor, el jove ja no et reconeix!
Per què estàs tan trist, què et fa tant de mal?
Et turmenta l’anhel, només confessa-m’ho,
Estàs captivat per la noia del passadís de casa!
WoO 139
Der Liebende/L’amant
Any 1809
En clau de re major
Indicació de temps.-En moviment apassionat – In leidenschaflicher Bewegung
Llibretista.- Christian Ludwig Reissig
Dedicada a Erzherzog Rudolph
Per a veu i piano
Der Liebende
Welch ein wunderbares Leben,
ein Gemisch von Schmerz und Lust,
welch ein nie gefühltes Beben
waltet jetzt in meiner Brust!
Herz, mein Herz, was soll dies Pochen?
Deine Ruh’ ist unterbrochen,
sprich, was ist mit dir gescheh’n?
so hab’ ich dich nie geseh’n!
Hat dich nicht die Götterblume
mit dem Hauch der Lieb’ entglüht,
Sie, die in dem Heiligtume
reiner Unschuld auf geblüht?
Ja, die schöne Himmelsblüte
mit dem Zauberblick voll Güte
hält mit einem Band mich fest,
das sich nicht zerreissen läßt!
Oft will ich die Teure fliehen;
Tränen zittern dann im Blick,
und der Liebe Geister ziehen
auf der Stelle mich zurück.
Denn ihr pocht mit heißen Schlägen
ewig dieses Herz entgegen,
aber ach, sie fühlt es nicht,
was mein Herz im Auge spricht!
L’amant
Quina vida més meravellosa
Una barreja de dolor i plaer,
Quin tremolor que mai s’ha sentit
Ara regna al meu pit!
Cor, cor meu, per què batega això?
La teva pau s’interromp,
Digues-me, què t’ha passat?
No t’havia vist mai així!
No us té la flor divina?
Brillant amb l’alè d’amor,
Tu que estàs al santuari
De pura innocència?
Sí, el bell cel floreix
Amb la mirada màgica plena de bondat
M’agafa amb una banda,
Que no es pot trencar!
Sovint vull fugir dels cars;
Aleshores les llàgrimes tremolen als ulls,
I dibuixar esperits d’amor torno al lloc.
Perquè batecs amb ritmes calents
Per sempre cap a aquest cor,
Però ella no ho sent, el que em diu el cor als ulls!
WoO 140
An die Geliebte/A l’estimada
Any 1811
En clau de re major
Indicació de temps.-Andantino un poco agitato
Llibretista.- Josef Ludwig Stoll
Per a veu i piano
An die Geliebte
O daß ich dir vom stillen Auge
In seinem liebevollen Schein,
Die Thräne von der Wange sauge,
Eh’ sie die Erde trinket ein.
Wohl hält sie zögernd auf der Wange,
Und will sich heiß der Treue weihn;
Nun ich sie so im Kuß empfange,
Nun sind auch deine Schmerzen mein.
A l’estimada
Oh, si et pogués donar l’ull silenciós
En el seu resplendor amorós,
Xucla les llàgrimes de la teva galta,
Abans que la terra la begui.
Bé, ella s’agafa amb vacil·lació a la seva galta,
I vol dedicar-me a la fidelitat;
Ara la rebo així en un petó,
Ara el teu dolor també és meu.
WoO 141
Der gesang der Nachtigall/El cant del rossinyol
Any 1813
En clau de do major
Indicació de temps.- Allegro ma non troppo
Llibretista.-Johann Gottfried Herder
Per a veu i piano
Der Gesang der Nachtigall
Höre, die Nachtigall singt, der Frühling ist wiedergekommen!
Wieder gekommen der Frühling und deckt in jeglichem Garten
Wohllustsitze; bestreut mit den silbernen Blüten der Mandel.
Jetzt sei fröhlich und froh, er entblüht der blühende Frühling.
Gärten und Auen schmücken sich neu zum Feste der Freude;
blumige Lauben wölben sich hold zur Hütte der Freundschaft.
Wer weiß, ob er noc lebt, so lange die Laube nur blühet?
Jetzt sei fröhlich und froh, er entblüht der blühende Frühling.
Glänzend im Schleier Aurorens erscheint die bräutliche Rose;
Tulpen blühen um sie wie Dienerinnen der Fürstin;
Auf der Lilie Haupt wird der Tau zum himmlischen Glanze:
Jetzt sei fröhlich und froh, er entblüht der blühende Frühling.
Wie die Wangen der Schönen, so blühen Lilien und Rosen;
Farbige Tropfen hangen daran wie Edelgesteine.
Täusche dich nicht, auch hoffe von keiner ewige Reize.
Jetzt sei fröhlich und froh, er entblüht der blühende Frühling.
Tulpen und Rosen und Anemonen, sie hat der Sonne
Strahl mit Liebe gereizt, blutrot mit Liebe gefärbet;
Du, wie ein weiser Mann, genieße mit Freuden den Tag heut,
Jetzt sei fröhlich und froh, er entblüht der blühende Frühling.
Denke der traurigen Zeit, da alle Blumen erkrankten,
da der Rose das welkende Haupt zum Busen hinabsank;
jetzo beblümt sich der Fels; es grünen Hügel und Berge.
Jetzt sei fröhlich und froh, er entblüht der blühende Frühling.
Nieder vom Himmel tauen am Morgen glänzende Perlen;
Balsam atmet die Luft; der niedersinkende Tau wird,
eh er die Rose berührt, zum duftigen Wasser der Rose,
Jetzt sei fröhlich und froh, er entblüht der blühende Frühling.
Herbstwind war es, ein Tyrann, in den Garten der Freude gekommen;
aber der König der Welt ist wieder erschienen und herrschet
und sein Mundschenk beut den erquickenden Becher der Lust uns.
Jetzt sei fröhlich und froh, er entblüht der blühende Frühling.
Hier im reizenden Tal, hier unter blühenden Schönen
sang, eine Nachtigall, ich der Rose, Rose der Freude,
bist du verblüht einst, so verstummt die Stimme des Dichters.
Jetzt sei fröhlich und froh, er entblüht der blühende Frühling.
El cant del rossinyol
Sents cantar el rossinyol, la primavera ha tornat!
Ha tornat la primavera i cobreix, a tots els jardins,
Els llocs de delectança; espargits d’argentades flors d’ametller.
Ara estigues joiós i content, floreja la florida primavera.
Jardins i prades s’ornen de nou per a la festa del goig;
Fullatges plens de flors es vinclen graciosament com refugis de l’amistat.
Qui sap si ell encara viu mentre floreix el fullatge?
Ara estigues joiós i content, floreja la florida primavera.
Resplendent, en la pàtina de l’aurora, apareix la rosa nupcial;
Les tulipes floreixen al seu entorn com serventes de la princesa;
Al cimall dels lliris, la rosada esdevé un esclat celestial:
Ara estigues joiós i content, floreja la florida primavera.
Com les galtes d’una dona bella, així floreixen els lliris i les roses;
Regalims de colors hi pengen com pedres precioses.
No t’enganyis ni tampoc esperis de ningú l’etern encís.
Ara estigues joiós i content, floreja la florida primavera.
Tulipes, roses i anemones, amb amor, els raigs del sol les ha avivat
I, amb amor, les ha fet tornar de color vermell de sang;
Tu, com home assenyat, gaudeix amb joia del dia d’avui.
Ara estigues joiós i content, floreja la florida primavera.
Pensa en el temps trist quan totes les flors emmalaltien,
Quan el cimall marcit de la rosa caigué damunt la sina;
Ara però, refloreixen els camps; verdegen tossals i muntanyes.
Ara estigues joiós i content, floreja la florida primavera.
Al matí, cauen del cel perles brillants de rosada;
L’aire alena una flaire balsàmica; la rosada que cau esdevé,
Abans de tocar la rosa, aigua de roses perfumada.
Ara estigues joiós i content, floreja la florida primavera.
Era el vent de la tardor, un tirà, que vingué als jardins de la joia,
Però el rei del món aparegué de nou i ara regna,
El seu coper ens omple les refrescants copes de la voluptat.
Ara estigues joiós i content, floreja la florida primavera.
Aquí, a la vall encisadora, enmig de florejants belleses,
Cantà un rossinyol, de la rosa, rosa de la joia,
Quan un dia et marciràs, emmudirà la veu del poeta.
Ara estigues joiós i content, floreja la florida primavera.
WoO 142
Der Bardengeist/L’esperit bard
Any 1813
En clau de mi menor
Indicadó de temps.- Moderadament lent -Massig langsam
Llibretista.-Franz Rudolf Hermann
Per a veu i piano
Der Bardengeist
Dort auf dem hohen Felsen sang
Ein alter Bardengeist;
Es tönt wie Äolsharfenklang
Im bangen schweren Trauersang,
Der mir das Herz zerreißt.
Und wie vom Berge zart und lind
In’s süße Blumenland
Kastalia’s heil’ge Quelle rinnt:
So wallt und rauscht im Morgenwind
Das silberne Gewand.
Nur leise rauscht sein Lied dahin
Beim grauen Dämmerschein,
Und zu den hellen Sternen hin
Entschwebt sein Herz, sein tiefer Sinn
In süßen Träumerei’n.
Und still ergriff mich mehr und mehr
Sein wunderbares Lied.
Was siehst du, Geist, so bang und schwer?
Was suchst du dort im Sternenheer?
Wie dir die Seele zieht!
,,Ich suche wohl, nicht find’ ich mehr,
Ach, die Vergangenheit!
Ich sehe wohl so bang und schwer,
Ich suche dort im Sternenheer
Der Deutschen gold’ne Zeit.
Hinunter ging die Sonne schon,
Kaum blieb ein Wiederschein;
Mit Arglist und mit frechem Hohn
Pflanzt nun die düstre Nacht den Mohn
Um’s Grab der Väter ein.
,,Ja, herrlich, unerschüttert, kühn
Stand einst der Deutsche da;
Ach, über schwanke Trümmer zieh’n
Verhängnissvolle Sterne hin!
Es war Teutonia!
Noch auf dem hohen Felsen sang
Der alte Bardengeist.
Es tönt wie Äolsharfenklang
Ein banger schwerer Trauersang,
Der mir das Herz zerreißt.
L’esperit bard
Allà a la roca alta cantava
Un antic esperit de bard;
Sembla el so d’una arpa eòlica
En el cant angoixat i pesat del dol,
Això em trenca el cor.
I com de muntanya, tendre i amable
A la dolça terra de les flors
La primavera santa de Kastalia corre:
Així és com el vent del matí bufa i cruixeix
La túnica de plata.
La seva cançó només sona en silenci
En el crepuscle gris,
I cap a les estrelles brillants
El seu cor, el seu significat profund, sura
En dolços somnis.
I el silenci em va agafar cada cop més
La seva meravellosa cançó.
Què veus, esperit, tan ansiós i pesat?
Què estàs buscant allà a l’exèrcit estrellat?
Com tira la teva ànima!
Estic buscant, ja no el trobo,
Oh, el passat!
Em veig tan ansiós i pesat,
Hi busco a l’exèrcit estrellat
Els alemanys van passar un temps daurat.
El sol ja es ponia,
Amb prou feines va quedar una reaparició;
Amb astucia i amb menyspreu descarat
Ara planta les roselles a la nit fosca
Al voltant de la tomba dels pares.
“Sí, meravellós, inquebrantable, atrevit
L’alemany hi va estar una vegada;
Oh, moveu-vos per sobre de runes balancejants
Estrelles fatídiques allà!
Era Teutònia!“
Encara cantant a la roca alta
El vell esperit bard.
Sona com el so d’una arpa eòlica
Una cançó de dol angoixada i pesada,
Això em trenca el cor.
WoO 143
Des Kriegers Abschied/El comiat del guerrer
Any 1814
En clau de mi bemoll major
Indicació de temps.- Determinat – Entschlossen
Llibretista.-Christian Ludwig Reissig
Dedicada a Caroline von Bernath, la nòvia de Reissig
Per a veu i piano
Des Kriegers Abschied
Ich zieh’ in’s Feld, von Lieb’ entbrannt,
doch scheid’ ich ohne Tränen;
mein Arm gehört dem Vaterland,
mein Herz der holden Schönen;
Denn zärtlich muß der wahre Held
stets für ein Liebchen brennen,
und doch für’s Vaterland im Feld
entschlossen sterben können.
Ich kämpfte nie, ein Ordensband
zum Preise zu erlangen,
o Liebe, nur von deiner Hand
wünscht’ ich ihn zu empfangen;
Laß’ eines deutschen Mädchens Hand
mein Siegerleben krönen,
mein Arm gehört dem Vaterland,
mein Herz der holden Schönen!
Denk’ ich im Kampfe liebewarm
daheim an meine Holde,
dann möcht ich seh’n, wer diesem Arm
sich widersetzen wollte;
denn welch ein Lohn! wird Liebchens Hand
mein Siegerleben krönen,
mein Arm gehört dem Vaterland,
mein Herz der holden Schönen!
Leb’ wohl, mein Liebchen, Ehr und Pflicht
ruft jetzt die deutschen Krieger,
leb’ wohl, leb’ wohl und weine nicht,
ich kehre heim als Sieger;
und fall’ ich durch des Gegners Hand,
dann soll mein Ruf noch tönen:
mein Arm gehört dem Vaterland,
mein Herz der holden Schönen!
El comiat del guerrer
Vaig al camp, inflamat d’amor,
Però em separo sense llàgrimes;
El meu braç pertany a la pàtria,
El meu cor, la bella bellesa;
Perquè el veritable heroi ha de ser tendre
Sempre ardent per un amant,
I tanmateix al camp per la pàtria
Pot morir decididament.
Mai vaig lluitar, una cinta de medalla
Per obtenir un premi,
Oh amor, només de la teva mà
El volia rebre;
Que una noia alemanya li prengui la mà
Corona la meva vida victoriosa,
El meu braç pertany a la pàtria,
El meu cor, la preciosa!
Penso amb calor en la batalla
A casa meva estimada,
Llavors m’agradaria veure qui porta aquest braç
Volia resistir;
Perquè quina recompensa! es converteix en la mà de la estimada
Corona la meva vida victoriosa,
El meu braç pertany a la pàtria,
El meu cor, la preciosa!
Adéu, estimada meva, honor i deure
Ara crida als guerrers alemanys,
Adéu, adéu i no ploris,
Torno a casa guanyadora;
I cau per la mà de l’enemic,
Aleshores la meva trucada encara sonarà:
El meu braç pertany a la pàtria,
El meu cor, la preciosa!
WoO 144
Merkenstein
Any 1814
En clau de mi bemoll major
Llibretista.-Johann Baptista Rupprecht
Per a veu i piano
Merkenstein! Merkenstein!
El desembre de 1814 Beethoven va escriure a Johann Baptist Rupprecht: “Amb el més gran plaer, estimat Rupprecht, musicaré el teu poema i, a més, aviat te’l presentaré personalment: si el meu ambient serà celestial, No ho sé, ja que només sóc terrenal. No obstant això, faré tot el possible per justificar en la mesura del possible la teva predilecció exagerada per mi”.
Merkenstein! Merkenstein!
Wo ich wandle, denk’ ich dein.
Wenn Aurora Felsen rötet,
Hell im Busch die Amsel flötet,
Weidend Herden sich zerstreun,
Denk’ ich dein, Merkenstein!
Merkenstein! Merkenstein!
Dich erhellt mir Hesper’s Schein,
Duftend rings von Florens Kränzen
Seh’ ich die Gemächer glänzen,
Traulich blickt der Mond hinein.
Merkenstein! Merkenstein!
Merkenstein! Merkenstein!
Weckend soll der Morgen sein,
Laß uns dort von Ritterhöhen
Nach der Vorzeit Bildern spähen:
Sie, so groß und wir _ so klein!
Merkenstein! Merkenstein!
Merkenstein! Merkenstein!
Bei der schwülen Mittagspein
Sehn’ ich mich nach deinen Gängen,
Deinen Grotten, Felsenhängen,
Deiner Kühlung mich zu freun.
Merkenstein! Merkenstein!
Merkenstein! Merkenstein!
Dir nur hüllt die Nacht mich ein.
Ewig möcht’ ich wonnig träumen
Unter deinen Schwesterbäumen,
Deinen Frieden mir verleihn!
Merkenstein! Merkenstein!
Merkenstein! Merkenstein!
Höchster Anmut Lust-Verein.
Ewig jung ist in Ruinen
Mir Natur in dir erschienen;
Ihr, nur ihr mich stets zu weihn,
Denk’ ich dein, Merkenstein!
Merkenstein! Merkenstein!
Allà on vaig, penso en tu.
Quan l’Aurora es posa vermella,
La merla xiula brillantment a la mata,
Els ramats de pastura s’escampen,
Penso en tu, Merkenstein!
Merkenstein! Merkenstein!
La llum d’Hesper t’il·lumina per mi,
Perfumant al voltant de les corones de Floren
Veig les habitacions brillar,
La lluna mira amb confiança.
Merkenstein! Merkenstein!
Merkenstein! Merkenstein!
El matí s’hauria de despertar,
Deixeu-nos allà des de Ritterhöhen
Mireu les imatges antigues:
Tu, tan gran i nosaltres, tan petits!
Merkenstein! Merkenstein!
Merkenstein! Merkenstein!
Durant l’àpat humit del migdia
Anhelo els teus passatges,
les teves grutes, vessants rocosos,
Espero el teu refredat.
Merkenstein! Merkenstein!
Merkenstein! Merkenstein!
La nit només em cobreix amb tu.
M’agradaria somiar feliç per sempre
Sota els teus arbres germans,
Doneu-me la vostra pau!
Merkenstein! Merkenstein!
Merkenstein! Merkenstein!
Highest Grace Lust Club.
Per sempre jove està en ruïnes
La natura m’ha aparegut en tu;
Tu, només tu, per consagrar-me sempre,
Penso en tu, Merkenstein!
WoO 145
Das geheimnis/El secret
Any 1815
En clau de sol major, per a veu i piano
Indicació de temps.- Entrega íntima i no lentament – Innig vorgetragen und nicht schleppend
Llibretista.- Ignaz Heinrich von Wessenberg
Per a veu i piano
Das geheimnis
Wo blüht das Blümchen, das nie verblüht?
Wo strahlt das Sternlein, das ewig glüht?
Dein Mund, o Muse! dein heil’ger Mund
tu’ mir das Blümchen und Sternlein kund.
“Verkünden kann es dir nicht mein Mund,
macht es dein Innerstes dir nicht kund!
Im Innersten glühet und blüht es zart,
wohl jedem, der es getreu bewahrt!”
El secret
On floreix la flor que mai s’esvaeix?
On brilla la petita estrella que brilla per sempre?
La teva boca, Musa! la teva boca santa
Digues-me les petites flors i estrelles.
“La meva boca no et pot dir,
No us ho fa conèixer el vostre jo interior!
A dins brilla i floreix delicadament,
Probablement tots els que ho guarden fidelment!”
WoO 146
Sehnsucht/Enyorança
Any 1816
En clau de mi major per a veu i piano
Indicació de temps.- Amb sensació, però no massa lentament – Mit Empfindung, aber nicht zu langsam
Llibretista.- Christian Ludwig Reissig
Per a veu i piano
Sehnsucht
Die stille Nacht umdunkelt erquickend Thal und Höh’,
der Stern der Liebe funkelt, sanft wallend in dem See.
Verstummt sind in den Zweigen die Sänger der Natur;
geheimnissvolles Schweigen ruht auf der Blumenflur.
Ach, mir nur schliesst kein Schlummer die müden Augen zu:
Komm, lindre meinen Kummer, du stiller Gott der Ruh’!
Sanft trockne mir die Thränen, gib süsser Freude Raum,
komm, täusche hold mein Sehnen mit einem Wonnetraum!
O zaubre meinen Blicken die Holde, die mich flieht,
lass mich an’s Herz sie drücken, dass edle Lieb’ entglüht!
Du Holde, die ich meine, wie sehn’ ich mich nach dir;
erscheine, ach erscheine und lächle Hoffnung mir!
Enyorança
La nit silenciosa enfosquia de manera refrescant vall i turó,
L’estrella de l’amor brilla, onejant suaument al llac.
Els cantants de la natura han callat a les branques;
Un silenci misteriós descansa al passadís de flors.
Oh, però cap somni tanca els meus ulls cansats:
Vine, calma la meva pena, Déu silenciós del repòs!
Asseca suaument les meves llàgrimes, dóna lloc a la dolça alegria,
Vine, enganya suaument el meu desig amb un somni d’alegria!
Oh, encisa els meus ulls amb la bellesa que fuig de mi,
Deixa’m pressionar el seu cor perquè es cremi el noble amor!
Bella, vull dir, com et desitjo;
Apareix, oh apareix i somriu espera’m!
WoO 147
Ruf vom Berge/Crida des de la muntanya
Any 1816
En clau de la major, per a veu i piano
Indicació de temps.- Una mica animada – Etwas lebhaft
Llibretista.- Georg Friedrich Treitschke
Per a veu i piano
Ruf vom Berge
Wenn ich ein Vöglein wär’
Und auch zwei Flüglein hätt’,
Flög ich zu dir!
Weils aber nicht kann sein,
Bleib ich allhier.
Wenn ich ein Sternlein wär’
Und auch viel Strahlen hätt’,
Strahlt’ ich dich an.
Und du säh’st freundlich auf,
Grüßtest hinan.
Wenn ich ein Bächlein wär’
Und auch viel Wellen hätt’,
Rauscht’ ich durch’s Grün.
Nahte dem kleinen Fuß,
Küßte wohl ihn.
Würd’ ich zur Abendluft,
Nähm’ ich mir Blütenduft,
Hauchte dir zu.
Weilend auf Brust und Mund,
Fänd’ ich dort Ruh’.
Geht doch kein’ Stund der Nacht,
Ohn’ daß mein Herz erwacht
Und an dich denkt.
Wie du mir tausendmal
Dein Herz geschenkt.
Wohl dringen Bach und Stern,
Lüftlein und Vöglein fern,
Kommen zu dir.
Ich nur bin festgebannt,
Weine allhier
Crida des de la muntanya
Si jo fos un ocellet
I també tenia dues ales petites,
Vaig volar cap a tu!
Però com que no pot ser,
Em quedaré aquí.
Si jo fos una petita estrella
I també tenir molta resplendor,
T’he radiat.
I mireu amablement,
Salutacions.
Si jo fos un rierol
I també tenia moltes onades,
Vaig córrer pel verd.
Sutura el peu petit,
Probablement el va fer un petó.
Si estigués a l’aire del vespre,
Si prengués l’olor de les flors,
T’ha respirat.
Habitant al pit i la boca,
Hi trobaria la pau.
No funciona durant una hora de la nit,
Sense que el meu cor es desperta
I pensa en tu.
Com em vas fer mil vegades
El teu cor donat.
Bé, rierol i estrella passen,
Petites brises i ocells llunyans,
Vinent a tu.
Simplement estic embadalit,
Ploreu tots aquí.
WoO 148
So oder so/De qualsevol manera
Any 1817
En clau de fa major
Indicació de temps.-Bastant animada i decidida – Ziemlich lebhaft und entschlossen
Llibretista.-Karl Lappe
Per a veu i piano
So oder so
Nord oder Süd!
Wenn nur im warmen Busen
ein Heiligthum der Schönheit und der Musen,
ein götterreicher Himmel blüht!
Nur Geistesarmuth kann der Winter morden:
Kraft fügt zu Kraft, und Glanz zu Glanz der Norden.
Nord oder Süd!
wenn nur die Seele glüht!
Stadt oder Land!
Nur nicht zu eng die Räume,
ein wenig Himmel, etwas Grün der Bäume
zum Schatten vor dem Sonnenbrand.
Nicht an das “Wo” ward Seligkeit gebunden;
wer hat das Glück schon ausser sich gefunden?
Stadt oder Land!
die Aussenwelt ist Tand!
Arm oder reich!
Sei’s Pfirsich oder Pflaume,
wir pflücken ungleich von des Lebens Baume,
dir zollt der Ast, mir nur der Zweig.
Mein leichtes Mahl wiegt darum nicht geringe;
Lust am genuss bestimmt den Werth der Dinge.
Arm oder reich!
die Glücklichen sind reich!
Blass oder roth!
Nur auf den bleichen Wangen,
Sehnsucht und Liebe, Zürnen und Erbangen,
Gefühl und Trost für fremde Noth.
Es strahlt der Geist nicht aus des Blutes Welle,
ein andrer Spiegel brennt in Sonnenhelle.
Blass oder roth!
nur nicht das Auge tod!
Jund oder alt!
Was kümmern uns die Jahre?
Der Geist ist frisch, doch Scheine sind die Haare;
auch mir ergraut das Haar zu bald!
Doch eilt nur, Locken, glänzend euch zu färben,
es ist nicht Schade, Silber zu erwerben.
Jund oder alt!
doch erst im Grabe kalt!
Schlaf oder Tod!
Willkommen! Zwillingsbrüder!
Der Tag ist hin, ihr zieht die Wimper nieder.
Traum ist der Erde Glück und Noth.
Zur kurzer Tag! zu schnell verrauschtes Leben!
Warum so schön, und doch so rasch verschweben.
Schlaf oder Tod!
Hell strahlt das Morgenroth.
De qualsevol manera
Nord o Sud!
Si només en un pit calent
Un santuari de la bellesa i les muses,
Un cel diví floreix!
L’hivern només pot assassinar la pobresa d’esperit:
La força afegeix força, i l’esplendor afegeix esplendor al nord.
Nord o Sud!
Si només l’ànima brilla!
Ciutat o país!
Simplement no feu les habitacions massa estretes
Un petit cel, alguns arbres verds
Per a l’ombra de les cremades solars.
La felicitat no estava lligada al “on”;
Qui ha trobat la felicitat fora de si mateix?
Ciutat o país!
El món exterior són quincalles!
Pobre o ric!
Ja sigui préssec o pruna,
Arraquem desigualment de l’arbre de la vida,
La branca us ret homenatge, només la branca em fa un homenatge.
Per tant, el meu àpat lleuger no pesa gaire;
El desig de plaer determina el valor de les coses.
Pobre o ric!
Els afortunats són rics!
Pàl·lid o vermell!
Només a les galtes pàl·lides,
Desig i amor, ràbia i por,
Sentiment i comoditat per les necessitats dels altres.
L’esperit no irradia de l’ona de sang,
Un altre mirall crema amb la brillantor del sol.
Pàl·lid o vermell!
Només que no matis l’ull!
Joves o vells!
Què ens importen els anys?
L’esperit és fresc, però les aparences són els cabells;
El meu cabell també s’està tornant gris massa aviat!
Però afanyeu-vos, rínxols, per tenyir-vos brillants,
No hi ha vergonya d’adquirir plata.
Joves o vells!
Però només fred a la tomba!
Dorm o mort!
Benvingut! Germans bessons!
El dia s’ha acabat, bates una parpella.
El somni és la felicitat i la misèria de la terra.
Per un dia curt! La vida massa ràpida!
Per què tan bonic, i tanmateix desaparèixer tan ràpidament.
Dorm o mort!
El vermell del matí brilla amb força.
WoO 149
Resignation/Renúncia
Any 1817
En clau de re major
Indicació de temps.-En moviment caminant – In gehender Bewegung
Llibretista.-Paul Graf von Haugwitz
Per a veu i piano
Resignation
Lisch aus, mein Licht!
Was dir gebricht,
Das ist nun fort,
an diesem Ort
Kannst du’s nicht wieder finden!
Du mußt nun los dich binden.
Sonst hast du lustig aufgebrannt,
Nun hat man dir die Luft entwandt;
Wenn diese fort geweht,
die Flamme irregehet,
Sucht, findet nicht;
lisch aus, mein Licht!
Renúncia
Apaga’t, llum!
El que busques,
Ha desaparegut
D’aquest lloc,
Aquí no ho trobaràs!
Ara ja ets lliure.
Fa poc il·luminaves alegre,
Però ara que ja no hi ha aire,
Quan només queda el buit,
La teva flama titubea;
Cerca, sense trobar res
Apaga’t, llum!
WoO 150
Abenlied unterm gestirnten Himmel/Cançó del vespre sota el cel estrellat
Any 1820
En clau de mi major
Indicació de temps.-Bastant persistent – Ziemlich anhaltend-In gehenderBewegung-En moviment caminant – amb sentiment, però decididament, ben accentuat i pronunciat amb eloqüent -Mit Empfindung, jedoch entschlossen,wohl accentuirt und sprechend vorgetragen
Llibretista.-Heinrich Goeble
Dedicada a Dr. Anton Braunhofer
Per a veu i piano
Abenlied unterm gestirnten Himmel
Wenn die Sonne nieder sinket
und der Tag zur Ruh’ sich neigt;
Luna freundlich leise winket
und die Nacht herniedersteigt;
wenn die Sterne prächtig schimmern,
tausend Sonnenstraßen flimmern:
fühlt die Seele sich so groß,
windet sich vom Staube los.
Schaut so gern nach jenen Sternen
wie zurück ins Vaterland,
hin nach jenen lichten Fernen
und vergißt der Erde Tand;
will nur ringen, will nur streben,
ihrer Hülle zu entschweben:
erde ist ihr eng und klein;
auf den Sternen möcht’ sie sein.
Ob der Erde Stürme toben,
falsches Glück den Bösen lohnt:
hoffend blicket sie nach oben,
wo der Sternenrichter thront.
Keine Furcht kann sie mehr quälen,
keine Macht kann ihr befehlen;
mit verklärtem Angesicht,
schwingt sie sich zum Himmelslicht.
Eine leise Ahnung schauert
mich aus jenen Welten an;
lange, lange nicht mehr dauert
meine Erdenpilgerbahn;
bald hab’ ich das Ziel errungen,
bald zu euch mich aufgeschwungen,
ernte bald an Gottes Thron
meiner Leiden schönsten Lohn.
Cançó del vespre sota el cel estrellat
Quan el sol es pon
I el dia arriba al descans;
Luna agita suaument d’una manera amistosa
I la nit baixa;
Quan les estrelles brillen magníficament,
Mil carrers assolellats parpellegen:
L’ànima se sent tan gran,
S’allunya de la pols.
M’encanta mirar aquestes estrelles
Com tornar a la pàtria,
Cap a aquelles distàncies brillants
I oblida les baratijas de la terra;
Només vull lluitar, només vull lluitar,
Per allunyar-se de la seva closca:
La terra és estreta i petita per a ella;
Li agradaria estar a les estrelles.
Tant si les tempestes de la terra fan furor,
La falsa sort recompensa els malvats:
Ella mira amb esperança,
On el jutge estrella seu entronitzat.
Ja no la pot turmentar cap por,
Cap poder ho pot manar;
Amb la cara transfigurada,
Ella es balanceja cap a la llum del cel.
Un lleuger pressentiment tremola
Jo d’aquells mons;
No durarà molt, molt de temps
El meu pelegrinatge terrenal;
Aviat hauré assolit l’objectiu,
Aviat m’aixecaré a tu,
Sega aviat al tron de Déu
La més bella recompensa pels meus sofriments.
WoO 151
Edel sei der Mensch/L’home és noble
Any 1823
En clau de mi major
Indicació de temps.-Lentament, però no massa, i amb sentiment i dignitat – Langsam, doch micht zu sehr, und mit Gefühl und Würde
Llibretista.- Johann Wolfgang von Goethe
Decicada a Louis Schlösser
Per a sis veus i piano
Edel sei der Mensch
Edel sei der Mensch
Hilfreich und gut!
Denn das allein
Unterscheidet ihn
Von allen Wesen,
Die wir kennen.
Heil den unbekannten
Höhern Wesen
Die wir ahnen!
Ihnen gleiche der Mensch!
Sein Beispiel lehr uns
Jene glauben.
Denn unfühlend
Ist die Natur:
Es leuchtet die Sonne
Über Bös und Gute
Und dem Verbrecher
Glänzen wie dem Besten
der Mond und die Sterne.
Wind und Ströme,
Donner und Hagel
Rauschen ihren Weg
Und ergreifen
Vorüber eilend
Einen um den andern.
Auch so das Glück
Tappt unter die Menge,
Faßt bald des Knaben
Lockige Unschuld,
Bald auch den kahlen
Schuldigen Scheitel.
Nach ewigen, ehrnen,
Großen Gesetzen
Müssen wir alle
Unseres Daseins
Kreise vollenden.
Nur allein der Mensch
Vermag das Unmögliche:
Er unterscheidet,
Wählet und richtet;
Er kann dem Augenblick
Dauer verleihen.
Er allein darf
Den Guten lohnen,
Den Bösen strafen,
Heilen und retten,
Alles Irrende, Schweifende
Nützlich verbinden.
Und wir verehren
Die Unsterblichen,
Als wären sie Menschen,
Täten im großen,
Was der Beste im kleinen
tut oder möchte.
Der edle Mensch
Sei hilfreich und gut!
Unermüdet schaff er
Das Nützliche, Rechte,
Sei uns ein Vorbild
Jener geahneten Wesen.
L’home és noble
L’home és noble
Útil i bo!
Perquè només això
El distingeix
De tots els éssers,
Qui coneixem.
Salut al desconegut
Éssers superiors
Que sospitem!
L’home és com tu!
El seu exemple ens ensenya
Aquells creuen.
Perquè insensible
És la natura:
El sol està brillant
Sobre el dolent i el bo
I el criminal
Brilla com els millors
La lluna i les estrelles.
Vent i corrents,
Tro i calamarsa
Corrent-se cap al seu camí
I agafa’l
Passant corrent
Un darrere l’altre.
També ho és la sort
Entra entre la multitud,
Agafa el nen aviat
Innocència arrissada,
Aviat el calb també
Àpex culpable.
Després de l’etern, honorable,
Grans lleis
Tots hem de fer-ho
La nostra existència
Cercles complets.
Només home
Pot fer l’impossible:
Ell diferencia,
Tria i jutja;
Ell pot fer el moment
Donar durada.
Ell sol pot
Premi el bo,
Castigar els malvats,
Cura i salva,
Tot errant, errant
Connecteu-vos de manera útil.
I adorem
Els immortals,
Com si fossin persones,
Fets a gran escala,
Què és el millor en petit
Fa o vol.
La persona noble
Sigues útil i bo!
Ell crea incansablement
L’util, correcte,
Sigues un model per a nosaltres
Aquells éssers previstos.