FRANZ PETER SCHUBERT D 866 Nº4

Lieder amb acompanyament de piano
Cicles i col·leccions de cançons

D 866 Op. 95 Nº4

4 Refrainlieder
Any 1827
Primera publicació 1828
Indicació de temps.- Quatre cançons
1 Die Unterscheidung-Mässig (Moderat) (En sol major)
2 Bei dir allein – Nicht zu geschwind, doch feurig (No massa ràpid, però ardent) (En la bemoll major)
3 Die Männer sind méchant- Etwas langsam (Una mica lent) (En la menor)
4 Irdisches Glück-  Ziemlich geschwind (Molt ràpid) (En re menor)
Llibretista.- Johann Gabriel Seidl (1804–1875)
Dedicatòria.- Al poeta
Per a veu i piano
Període Romàntic

Irdisches Glück/Goig terrenal

So mancher sieht mit finst’rer Miene
Die weite Welt sich grollend an,
Des Lebens wunderbare Bühne
Liegt ihm vergebens aufgetan.
Da weiß ich besser mich zu nehmen,
Und fern, der Freude mich zu schämen,
Genieß’ ich froh den Augenblick:
Das ist denn doch gewiß ein Glück.

Um manches Herz hab ich geworben,
Doch währte mein Triumph nicht lang.
Denn Blödheit hat mir oft verdorben,
Was kaum mein Frohsinn mir errang.
D’rum bin ich auch dem Netz entgangen;
Denn, weil kein Wahn mich hielt umfangen,
Kam ich von keinem auch zurück:
Und das ist doch gewiß ein Glück!

Kein Lorbeer grünte meinem Scheitel,
Mein Haupt umstrahlt’ kein Ehrenkranz;
Doch ist darum mein Tun nicht eitel;
Ein stiller Dank ist auch ein Kranz!
Wem, weit entfernt von kecken Flügen,
Des Tales stille Freuden g’nügen,
Dem bangt auch nie für sein Genick:
Und das ist doch gewiß ein Glück!

Und ruft der Bot’ aus jenen Reichen
Mir einst, wie allen, ernst und hohl,
Dann sag ich willig, im Entweichen,
Der schönen Erde »Lebe wohl!«
Sei’s denn, so drücken doch am Ende
Die Hand mir treue Freundeshände,
So segnet doch mich Freundesblick:
Und das ist, Brüder, doch wohl Glück!

Goig terrenal

Molta gent, amb un semblant sorrut,
esguarden l’ample món rancuniosos,
el meravellós escenari de la vida
els resta obert endebades.
Jo sé prendre-m’ho millor
i lluny d’avergonyir-me de l’alegria,
gaudeixo content del moment:
això és certament un goig.

He cortejat més d’un cor
però el meu triomf no ha durat pas gaire,
car l’estupidesa m’ha sovint malmès
el que el meu caràcter alegre a penes havia aconseguit.
Tanmateix, no he caigut mai en la trampa
perquè, com cap il·lusió m’ha tingut capturat,
no he hagut mai d’alliberar-me’n:
i això és certament un goig!

Cap llorer ha cobert de verd el meu coronell,
mai cap corona honorífica ha aureolat el meu cap,
tot i que el meu comportament no ha estat mai presumptuós,
un silenciós agraïment és també una corona!
Qui, ben lluny d’agosarades volades,
en té prou amb les tranquil·les joies de la vall,
no té mai por de trencar-se el coll:
i això és certament un goig!

I si un dia, com a tothom, em crida un missatger
del més enllà, amb veu severa i cavernosa,
acomiadant-me de bon grat
de la formosa terra diré: “Adéu!”
Llavors però, que fidels mans amigues
estrenyin finalment la meva mà
i que un ulls amicals em beneeixin:
i això és, germans, ben bé un goig!

«A prop d’un geni tan aclaparador com el de Beethoven, Schubert no sent la necessitat de negar-ne la grandesa per tal de perdurar d’alguna manera. Quina confiança en si mateix, quina consciència veritablement aristocràtica del propi rang, que respecta la igualtat en l’altre!»