Lieder per a qualsevol veu i piano
D 253
Punschlied/Cançó de muntanya
Any 1815
En clau de si bemoll major
Indicació de temps.- Feurig (Ardent)
Llibretista.- Friedrich von Schiller (1759-1805)
Llenguatge.- Alemany
Per a veu i piano
Període Romàntic
Punschlied. Im Norden zu singen
Auf der Berge freien Höhen,
In der Mittagssonne Schein,
An des warmen Strahles Kräften
Zeugt Natur den goldnen Wein.
Und noch Niemand hat’s erkundet,
Wie die große Mutter schafft;
Unergründlich ist das Wirken,
Unerforschlich ist die Kraft.
Funkelnd wie ein Sohn der Sonne,
Wie des Lichtes Feuerquell,
Springt er perlend aus der Tonne,
Purpurn und krystallenhell.
Und erfreuet alle Sinnen,
Und in jede bange Brust
Gießt er ein balsamisch Hoffen
Und des Lebens neue Lust.
Aber matt auf unsre Zonen
Fällt der Sonne schräges Licht,
Nur die Blätter kann sie färben,
Aber Früchte reift sie nicht.
Doch der Norden auch will leben,
Und was lebt will sich erfreun;
Darum schaffen wir erfindend
Ohne Weinstock uns den Wein.
Bleich nur ist’s, was wir bereiten
Auf dem häuslichen Altar;
Was Natur lebendig bildet,
Glänzend ist’s und ewig klar.
Aber freudig aus der Schale
Schöpfen wir die trübe Flut,
Auch die K unst ist Himmelsgabe,
Borgt sie gleich von ird’scher Glut.
Ihrem Wirken frei gegeben
Ist der Kräfte großes Reich;
Neues bildend aus dem Alten,
Stellt sie sich dem Schöpfer gleich.
Selbst das Band der Elemente
Trennt ihr herrschendes Gebot,
Und sie ahmt mit Herdes Flammen
Nach den hohen Sonnengott.
Fernhin zu den sel’gen Inseln
Richtet sie der Schiffe Lauf,
Und des Südens gold’ne Früchte
Schüttet sie im Norden auf.
Drum ein Sinnbild und ein Zeichen
Sei uns dieser Feuersaft,
Was der Mensch sich kann erlangen
Mit dem Willen und der Kraft.
Cançó de muntanya
A les altures obertes de les muntanyes,
A la resplendor del sol del migdia,
Utilitzant el poder dels raigs càlids,
La natura engendra vi daurat.
I tanmateix ningú ha aconseguit esbrinar
Com el crea la nostra gran Mare;
El funcionament és insondable, el poder és inexplicable.
Brillant com un fill del sol,
Com la font ardent de la llum,
Brolla en gotes de perla del barril,
Carmesí i clar com el cristall.
I alegra tots els sentits,
I a cada pit ansiós
Aboca una esperança semblant a un bàlsam
I una nova delícia a la vida.
Però en aquestes zones la llum és feble ja que
La llum del sol cau tan obliquament;
Només pot donar color a les fulles,
No madura els fruits.
Però el nord també vol viure,
I allò que és viu vol gaudir;
Així aconseguim fer-nos amb
El vi fins i tot sense vinyes.
Només és pàl·lid, el que preparem
A l’altar domèstic;
Allò que la natura forma i dóna vida és
Resplendent i eternament clar.
Però alegrement fora del bol
Creem una riuada ennuvolada;
Fins i tot l’art és un regal del cel,
Mentre que també pren prestat de les brases terrenals.
Cedir lliurement el seu funcionament
És el gran regne de la seva força;
Construint coses noves des de les antigues,
Es posiciona com a igual al creador.
Fins i tot el conjunt d’elements
Està dividit pel seu decret governant,
I utilitzant les flames de la llar, mesura
Segons l’alt déu del sol.
Camí cap a les illes beneïdes
Dirigeix el curs de la nau,
I els fruits daurats del sud
Es dipositen al nord.
Per tant, que sigui un símbol i un signe
Per a nosaltres, aquest suc ardent,
Del que és possible que els humans aconsegueixin
Amb determinació i amb poder.
Malcolm Wren