Lieder per a qualsevol veu i piano
D 201
Auf den Tod einer Nachtigal/A la mort d’un rossinyol
Any 1815
En clau de fa sostingut menor
Indicació de temps.- Langsam (Lentament)
Llibretista.-Ludwig Christoph Heinrich Hölty (1748-1796)
Llenguatge.- Alemany
Per a veu i piano
Període Romàntic
Auf den Tod einer Nachtigal
Sie ist dahin, die Maienlieder tönte;
Die Sängerin,
Die durch ihr Lied den ganzen Hain verschönte,
Sie ist dahin!
Sie, deren Ton mir in die Seele hallte,
Wenn ich am Bach,
Der durch Gebüsch im Abendgolde wallte,
Auf Blumen lag!
Sie gurgelte, tief aus der vollen Kehle,
Den Silberschlag:
Der Wiederhall in seiner Felsenhöhle
Schlug leis’ ihn nach.
Die ländlichen Gesäng’ und Feldschalmeien
Erklangen drein;
Es tanzeten die Jungfraun ihre Reihen
Im Abendschein.
Auf Moose horcht’ ein Jüngling mit Entzücken
Dem holden Laut,
Und schmachtend hing an ihres Lieblings Blicken
Die junge Braut:
Sie drückten sich bei jeder deiner Fugen
Die Hand einmal,
Und hörten nicht, wenn deine Schwestern schlugen,
O Nachtigall!
Sie horchten dir, bis dumpf die Abendglocke
Des Dorfes klang,
Und Hesperus, gleich einer goldnen Flocke,
Aus Wolken drang;
Und giengen dann im Wehn der Maienkühle
Der Hütte zu,
Mit einer Brust voll zärtlicher Gefühle,
Voll süsser Ruh.
A la mort d’un rossinyol
Ell és mort, el que entonava les cançons de maig;
El cantaire, el que embellia tot el boscatge amb el seu cant, ell és mort!
Ell, de qui la tonada em ressonava a l’ànima,
Quan jo, prop del rierol
Que fluctuava entre els matolls al capvespre daurat, jeia damunt les flors!
Ell refilava, del més profund de la seva gola, sons argentins:
El ressò, a la seva cova rocallosa,
Li retornava més fluixet.
Les cançons dels camperols i el so de les xeremies s’hi barrejaven;
Les donzelles dansaven en rotllana a la llum del capvespre.
Damunt la molsa, un jovencell escoltava
Amb delícia els sons encisadors,
I lànguida, es fixava en l’esguard de l’estimat, la seva jove promesa:
A cadascuna d les seves tornades, s’agafaven de la mà,
I no sentien quan els teus germans cantaven, oh rossinyol!
T’escoltaven fins que, somorta, tocava
Al capvespre la campana del poble
I Hèsper, com un floc daurat, sorgia dels núvols;
Aleshores en el fresc oreig de maig, tornaven a la cabana
Amb el cor reblert de tendres sentiments, ple d’una dolça pau.