Per a qualsevol veu i piano
D 39
Lebenstraum/Somni de vida
Any 1810?
Primera publicació 1969
En clau de do major
Esbós
Llibretista.- Gabriele von Baumberg (1768-1839)
Gabriele von Baumberg va viure temps revolucionaris. Els seus poemes van ser escrits majoritàriament a la dècada de 1790 i publicats entre 1800 i 1807, durant les guerres napoleòniques. El seu matrimoni amb un simpatitzant hongarès de Napoleó la va portar a ser exiliada de Viena
Llenguatge.- Alemany
Període Romàntic
Per a veu i piano
Lebenstraum
Ich saß an einer Tempelhalle
Am Musenhain, umrauscht vom nahen Wasserfalle,
Im sanften Abendschein.
Kein Lüftchen wehte; und die Sonn’ im Scheiden
Vergüldete die matten Trauerweiden.
Still sinnend saß ich lange, lange da,
Das Haupt gestützt auf meine Rechte.
Ich dachte Zukunft und Vergangenheit, und sah
Auf einem Berg, dem Thron der Götter nah,
Den Aufenthalt vom heiligen Geschlechte,
Der Sänger alt’ und neuer Zeit,
An deren Liede sich die Nachwelt noch erfreut.
Tot, unbemerkt, und längst vergessen schliefen
Fern in des Tales dunkeln Tiefen
Die Götzen ihrer Zeit,
Im Riesenschatten der Vergänglichkeit.
Und langsam schwebend kam aus jenem dunkeln Tale,
Entstiegen einem morschen Heldenmahle,
Jetzt eine düstere Gestalt daher,
Und bot (in dem sie ungefähr vorüberzog)
In einer mohnbekränzten Schale
Aus Lethes Quelle mir Vergessenheit!
Betroffen, wollt ich die Erscheinung fragen:
Was dieser Trank mir nützen soll?
Doch schon war sie entflohn: ich sah’s mit stillem Groll,
Denn meinen Wünschen konnt’ ich nicht entsagen.
Da kam in frohem Tanz, mit zephyrleichtem Schritt,
Ein kleiner Genius gesprungen
Und winkt und rief mir zu: Komm mit,
Entreisse dich den bangen Dämmerungen
Sie trüben selbst der Wahrheit Sonnenschein!
Komm mit! Ich führe dich in jenen Lorbeerhain,
Wohin kein Ungeweihter je gedrungen.
Ein unverwelklich schöner Dichterkranz
Blüht dort für Dich im heitern Frühlingsglanz
Mit einem Myrtenzweig umschlungen.
Er sprach’s, und ging mir schnell voran.
Ich folgte, voll Vertrauen, dem holden Jungen,
Beglückt in meinem süßen Wahn.
Es herrschte jetzt die feierlichste Stille
Im ganzen Hain. Das langersehnte Ziel,
Hellschimmernd sah ich’s schon in ferner Schattenhülle
Und stand, verloren ganz im Lustgefühl.
“Nimm” (sprach er jetzt) “es ist Apollons Wille.
Nimm hin dies goldne Saitenspiel!
Es hat die Kraft in schwermutsvollen Stunden
Durch seinen Zauberton zu heilen all’ die Wunden,
Die Mißgesschick und fremder Wahn dir schlug.”
Mit zärtlich rührenden Akkorden,
Tönt es vom Süd bis zum Norden,
Und übereilt der Zeiten schnellen Flug
Sei stolz, sei stolz auf dein Besitz! Und denke:
“Von Allem, was die Götter sterblichen verleihen,
Ist dies das höchste der Geschenke!”
Und Du wirst es nicht entweihen.
Noch nicht vertraut mit ihrer ganzen Macht,
Sang ich zuerst nur kleine Lieder;
Und Echo hallte laut und fröhlich wieder.
Somni de vida
Jo seia al pòrtic d’un temple al bosc de les Muses,
Envoltat per la fressa d’un saltant d’aigua proper,
En la llum suau del capvespre.
No bufava cap oreig i el sol, a la posta,
Daurava els desmais esllanguits.
Vaig seure allà molt de temps, pensant en silenci,
Amb el cap recolzat a la meva mà dreta.
Pensava en el passat i el futur i vaig veure,
Damunt d’una muntanya, prop del tron dels déus,
La residència d’una sagrada nissaga
De cantaires d’èpoques antigues i més recents,
Que, de llurs cants, la posteritat encara en gaudeix.
Morts, inapercebuts, i de fa temps oblidats,
Lluny, a l’ombrívola fondària de la vall,
Dormen els ídols del seu temps,
En l’ombra gegantina de l’efímer.
I surant lentament d’aquella fosca vall,
Eixint d’un caduc festí d’herois,
Aparegué una tètrica figura
I m’oferí (com ella passava ben a prop),
En un calze engarlandat amb roselles,
De la font del Lete, l’oblit!
Perplex, volia preguntar a l’aparició
De què em podria servir aquella beguda,
Però ella ja s’havia esvanit: ho vaig veure amb silent rancor
Car no podia renunciar als meus desigs.
Llavors, en una joiosa dansa, amb passos lleugers com el zèfir,
Vingué saltant un petit geni
I fent senyals em cridà: vine amb mi,
Marxa d’aquest neguitós foscant
Que àdhuc enfosqueix la llum del sol de la veritat!
Vine amb mi! Et portaré a aquell bosc de llorers
On cap dels no iniciats ha mai penetrat.
Una immarcescible, formosa garlanda de poeta
Floreix allà, en el joiós esclat de la primavera,
Entrellaçada amb una branca de murtra.
Ell parlava i caminava de pressa al meu davant.
Jo el vaig seguir confiant plenament en aquell amable jovencell,
Feliç en la meva dolça il·lusió.
El més solemne silenci regnava ara
A tot el boscatge. L’objectiu tant de temps desitjat,
Brillant lluminós, el podia veure ja en el llunyà embolcall d’ombres
I vaig restar, perdut del tot, en una sensació de goig.
“Pren·la” (ell digué ara) “És la voluntat d’Apol·lo.
Accepta aquesta lira d’or!
Ella té el poder, en hores plenes de melangia,
Amb els seus sons màgics, de guarir totes les ferides
Que la dissort i la follia d’altri t’han infligit.
Amb tendres i commovedors acords
Ella ressona del sud al nord,
I ultrapassa el ràpid vol del temps,
Estigues orgullós, orgullós de posseir-la i pensa:
De tot el que els déus concedeixen als mortals,
Aquest és el regal més preuat!
I no el profanaràs pas.”
Encara no familiaritzat amb tot el seu poder,
De primer, vaig cantar només petites cançons
I l’eco les féu ressonar fort i joiosament.